hani dersen, uzak dur denizlerden
dalgalardan, kıyılardan, yüzümden
giderim
giderim de yer dibinden kahırla
devşirdiğim papatyalar
isyan ederler dağlarımıza
boyun bükerim; yarılır cihân
boyun bükersin; parçalanır gök
TimaşKitabı okuyor
mezarıma su taşıdım elemden
seni suâl ettim bütün âlemden
sen beni ölümden bile sormadın
yüreğimi yerden yere vurdun da
bir ben kaldım, bir de zulüm ardında
neyim varsa kırdın gönül yurdunda
minnettârım; zincirimi kırmadın
söz tükendi; şimdi en kanlı
kıyısındayız kelimelerin
ey her gün kendime kurduğum pusu
içimde büyüyen metaforların
anaforunda öldürdün beni
yanlış yönelmişiz göklere, yanlış
yoksa gelir miydi aşkın uykusu
seste sözü aldattılar, neyleyim
sözü sese bağladılar zehirle
şarka gömdükleri o nârin sızı
o mahrem hikâye, dargın ve derin
yaralarımızda büyüyen
mısralarıdır mesnevîlerin
en muammâ, kimsenin duymadığı
besteleri ararken savruluyor
garbın iki yüzlü peyzajlarında
rûhunu kaybeden ses ressamları
şimdi anlıyorum, ihânetleri
neden bir aynaya çekiyor bizi
sen var oldun tenhâsında devlerin
ben hiçliğe bulaştım
sırtımda gezdirdiğim
kıtaların yeşil bağları vardı
kim sevdirdi bilmem sana, sarıyı
beni kim terketti kahverengiye
karıncanın ayakları kırılır
târümâr rûhlara mühür vurulur
neyinim; beyaz gülümsüyorsun
neyimsin; siyahım vîrânelerde
pembe bir duvara astım rûhumu
geri dönen mektuplardır düşlerim
sarıda kayboldu hokka ve kalem
nefsimizin kuyusundadır ölüm
uçuyor kelebek; kanatları kış
kımıldıyor yaprak; çizgileri güz
ormanları bende tutuştu vaktin
benden döküldü yere ömrümüz
göğe bakıyorum; başım dönüyor
nerede yıldızlar, nerde o öksüz
başımı sallıyorum; yıldızlar kayıp
başımı sallıyorum; sönüyor lâmba
Gılgamış yurdunun ufuklarına
karanlık çöküyor; başımı sallıyorum
yaprak kuma direniyor, çöle gül
yeryüzüne direniyor âsumân
siyah ve beyazdır artık dünya
siyah ve beyazdır zaman
şimdi sen sihirbazlar şehrinde
lâle soğanları büyütüyorsun
eski perilerin ve sultanların
düşlerine giriyorsun yeniden
bense incinmiş barınaklarda
mahpûsum; feryâtlarım
mültecî çadırına dönüyor
evim barkım yıkılıyor aniden
bendim yangınından kendine kaçan
âteşinde seni bekleyen sendin
başımı sallıyorum
başım bir istilâ mezarlığıdır
günahlarım düşüyor
[...]
başımı sallıyorum
uykularım ne kadar da çürümüş
ne çokmuş ihânet eden
sesimi dünyanın en güzel bahçesine
bıraksam Hicâz nağmeleriyle
yanar mı kirpiklerin
～♡
Neyim varsa kırdın gönül yurdunda
～♡
Sayfa 34Kitabı okudu