Seni tanıyordum.
Elinde silah, Komünist avına çıktığın ta o ilk günlerden beri seni tanıyordum.
Önce Ankara'da sonra İstanbul'da ve tüm bir ülkede kana bulamadığın sokak, kahvehane, okul avlusu, fabrika önü kalmamıştı.
Ev baskınları yaptın, kör karanlıklarda.
Boğarak öldürdüğün arkadaşlarımın üstüne, kurşun yağdırmak marifetlerin
İnsanlar, hele ki kadın erkek ilişkisinde; coğrafya gibiler; taşlı çakıllı yol olanlar, dağ tepe olanlar, düz ova olanlar, deniz kenarı- liman- göl- ırmak olanlar. Çıkmaz sokak olanlar, terk edilmiş demiryolu olanlar, köy gibi küçük konforsuz ferah olanlar, şehir gibi dağınıklar.
Sitenin girişine, "üslûpsuzluğu, argoyu, sokak ağzını, hakareti, basitliği ve nümâyişi, bizâtihî üslûp olarak benimsemiş ve diline pelesenk etmiş zihniyetlerin yerini yadırgama ihtimâli olan platform" tabelası asılana kadar, paylaşımlardaki tüm hoyrat ve trajikomik unsurlara hoşgörüyle bakma inisiyatifimizi kullanmaya devam edelim bari... 😊
Ben sana mecburum bilemezsin
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
Ağaçlar sonbahara hazırlanıyor
Bu şehir o eski İstanbul mudur
kayboldum kendi sokaklarımda.
bildiğim yolları unuttum.
her yol sana çıkar sanmıştım.
yürüdüğüm her yer çıkmaz sokak...
Işık, karanlıktan doğduğu sürece aydınlık hükmü kazanır. Güneşin hiç batmadığı bir yerde sokak lambası yakılır mı? Yakılsa bile ışığının kime faydası olur. Neticede ışığın hükmü kendi önünü aydınlatmak ile bilinir. Gökyüzüne dönük bir sokak lambasının sokağı neden aydınlatmadığı tartışılabilir mi hiç. O halde ışığa; "önünü görmeye yarayan bir