Anlaşılan şikayet etmek ve kendine acındırmak insanın ezeli bir ihtiyacıydı. Yaş ve gururun hiçbir tesiri yoktu. Parmağını yakmış bir bebek için nasıl en iyi ilaç bir anne gözünden dökülen yaşlarsa beyaz saçlı bir ihtiyar için de öyleydi.
Ben genç ruhlar için vefa kadar temiz ve yüksek bir meziyet düşünemem... Bir insana, bir hayvana, bir fikre, gönül bağlamak derin bir ihtiyaçtır Şükran... Sel gibi akıp giden hayattan sevgi, bağlılık hatırasından başka bir şey kalıyor mu?