Ukalalik saymayin ama lütfen okumadan begenmeyin teşekkürler geceniz güzel olsun arkadaşlar ..
içimizdeki çocuk, çocukluğunda onu incitmiş olan durumları ve aldığı yaraları tekrar tecrübe etmemek için herşeyi yapmaya hazırdır
içimizdeki çocuk, çocukluğunda eksik kalan güvenlik ve takdir edilme isteklerini yerine getirmek için daha da çabalar. korkular ve arzular bilinçaltında faaliyet gösterir.
nasıl hissettiğimiz ve tam olarak hangi duyguları hissedebildiğimiz, yaşamımızda hangi duyguların eksik kaldığı mizacımıza ve çocukluk deneyimlerimize bağlıdır.
psikolojide DOGMA, kendimize yada insanlararası ilişkilerimize karşı tutumumuzu ifade eden derine saplanmış inançlarımızdır.
çoğu dogma erken yaşlarda, çocuk ve ona en yakın kişi arasındaki etkileşimlerden oluşur
nörobiyolojik araştırmalarda erken yaşlarda sevgisiz bakım gibi konular nedeniyle cok stres yaşayan çocukların, bir ömür boyu daha yüksek oranda stres hormonu salgıladıkları kanıtlanmıştır. yetişkinliklerinde de strese daha yatkın kılar. stres faktörüne karşı daha aşırı ve hassas tepki verirler, çocuklukları güven ve emniyetle geçen insanlara kıyasla psikolojik dayanıklılıkları daha az olur.
dört temel psikolojik ihtiyacımız:
1-bağlanma ihtiyacı
2-otonomi ve kontrol ihtiyacı
3-haz tatmini yada keyifsizliği önleme ihtiyacı
4-özdeğerini yükseltme yada kabul görme ihtiyacı
çocuklar anne babalarının gözüne girmek için neredeyse herşeyi yaparlar
çocuklarının ihtiyaçlarına cok fazla duyarlılık göstermeyen anne babalar, onların duygu ve ihtiyaçlarını doğru algılamakta zorluk çekerler.
bundan dolayı çocuklar aslında doğru hissetmelerine rağmen “hissettiklerim ve düşündüklerim yanlış” şeklinde deneyimler yaşarlar.
anne babasının empatiyle yaklaşmaları sayesinde çocuk duygularını ayırt etmeyi ve adlandırmayı keşfeder.
anne babası çocuğun yaşadığı duyguların normal olduğunu ifade ettiklerinde çocuk bu duygularla başa çıkmayı ve onları doğru bir şekilde düzenlemeyi öğrenir.
dışarıdn gelen uyarılara içedönük kişiler daha hassas tepki verir ve dışadönük kişilere kıyasla kendilerini daha hızlı bir şekilde aşırı uyarılmış, yani duygusal olarak yüklenmiş hissederler.
anne ve babalar soğuk ve reddedici olduğunda, çocuğun içinde “ben hoş karşılanmıyorum” “yuk oluyorum” “lhmal ediliyorum gibi” dogmalar gelisebilir
annem; üzüntü gibi zayıf duygularla başa çıkmak konusunda kendisi iyi olmadığı için, benim üzgün olduğum durumlarda bazen çaresiz kalırdı. bundan dolayı bende “güçlü olmalıyım” “ağlamak ayıptır” gibi dogmalar oluştu.
çocuklar varoluşsal olarak anne babalarına güvenmek ve onları iyi ve doğru şeklinde algılamak zorundadır, yoksa hatalı yada belki kötü anne babanın ellerinde oldukları için içlerine olağanüstü bir korku yerleşirdi
çocukluk deneyimlerimize neredeyse vazgeçilmez şekilde inanıyoruz