Akşam karanlığa çökünce,
Şehirde bulutlar yağmura hazirlaninca,
Sari lambalarin zamani gelince,
Köşe başında dert deryasi içinde kalmış,
Bir şair görünüyor.
Bu şehirde; bir suskunluğun azmi sarıyor,
Kimseler duymuyor.
Nefes aldırmayan bir rüzgar esiyor,
Hayattan sıkılmış gece kuşları,
Kaçmak için yer arıyor.
Saat bilmem gecenin kaç yarısı,
Demli vakitlerin tuz bastığı gönül yarası.
İki göz arası,
Duygularını belli edemeyen şairlerin yuvası.
Suat Erdoğan