Baskıcı rejimlerin elindeki insan kaynağı dahil, kaynaklarını tüketmesi için çoğu zaman dışarıdan bir müdahaleye gerek kalmıyor aslında. Katı olan her şey buharlaşmaya mahkum çünkü. Baskı, oligarşi, verimsizliği, verimsizlik, mutsuzluğu getiriyor. Baskıcı rejimler ellerindeki en iyileri hep kaybediyor. En iyiler daha insanca bir yaşam için hak ettiklerini alabilecekleri yerlere gitmeyi tercih ediyorlar. Ülkelerinde kapasitelerinin yarısı ile bile çalışmayan nice insan, Amerika'da Avrupa'da çalışıyor, çünkü özgürlük ortamı üretimi besliyor, insanları daha yaratıcı kılıyor. Baskıcı rejimler ülkeleri kanser gibi içten içe kemiriyor; yavaş yavaş öldürüyor. Diktatörler, en iyisini ben biliyorum, ülkem için en doğrusunu ben düşünüyorum, derken aslında, minik bir serçeyi elinde sıkıp istemeden öldüren çocuk gibi; sıka sıka kendi ülkelerini öldürüyor.