Sukut.

İnsan sevdiğinden bahsederken onun yalnız tek cephesini ele almak ne kadar zor. Bu takdirde sükut ne tatlı.

Kitap, tıpkı bir limana sessizce yanaşan bir gemi gibi, yağmurun altında yumuşamaya, siyah mermere yapışmaya, yavaş yavaş ve sükut içinde yok olmaya başladı.

Kulaklarımız, ruhlarımız, gönlümüz ancak dış dünyanın gürültüsünden sükut ve sükunete iltica etmemizle hakikati işitir hale gelir.

Evet fıskla bozulan bir adam, bataklığa düşüp çıkamıyan bir şahıs gibi çokların da o bataklığa düşmelerini istiyor ki, maruz kaldığı o dehşetli halet, bir parça hafif olsun. Çünki musibet umumî olursa, hafif olur. Ve keza bir şahsın kalbinde bir ihtilal, bir fenalık hissi uyanırsa; yüksek hissiyatı, kemalâtı sukut etmeye başlar; kalbinde tahribata, fenalığa bir meyil, bir zevk peyda olur. Yavaş yavaş o meyil kalbinde büyür; sonra o şahıs bütün lezzetini, zevkini tahribatta, fenalıkta bulur. İşte o vakit o şahıs, tam manasıyla Arz'da yırtıcı bir hayvan, ihtilali çıkarıp büyüten bir bela, fesadı durmayıp karıştıran bir âfet kesilir.

susmak istiyorum, susmak bugün.
susmak... hiçbir üzüntü duymadan.
büyük bir kuş iniyor semâdan.
sükut, bu indiğini gördüğün.