Kaldırımlar duyardı belki sesimi, belki uçan kuşlara anlatırdım derdimi. Neden mi..? Çünkü anlamış gibi bakarlardı yüzüme sanki benimle paylaşıyormuş gibi acımı. Gözlerimi kapadığımda bitmiyordu her şey daha da acıyordu ruhum. Kimse sevmiyor birbirini ya da sevip de söylemiyorlar zaten. ben de söylemem,söyleyemem. Aslında korkarım karşımdaki beni sevmemesinden ya da seviyormuş gibi davranmasından. Uyku girmiyor ya gözüme aslında ruhum sürekli uyuyor dışardan çok mutluyum evet sanki her şey yolundaymış gibi ama kan ağlıyor içim her an bir umutsuzluk duyguları içindeyim olmuyor yapamıyorum ruhumu sadece insanlara güzel göstermek için aynanın karşısına geçip saatlerce giydiriyorum ya da giydiriliyorum…
(sürç-i lisan ettiysek affola)