Sabah Yıldızı, tam bir seri sonu kitaptı aslında. Her ne kadar Demir Altın'ın yazılışı bana gereksiz geldiyse de devrim sonrasının anlatılıyor olması hoşuma gitti. Çünkü Sabah Yıldızı'nda "Bir şey yapıyoruz ama hadi bakalım" havası vardı. Ezilenlerin haklarını savunuyorlardı ama devrim başarıya ulaştığı takdirde ne olacağına dair hiçbir fikirleri yoktu. Bu bana hayli garip gelmişti ve eğer seri o noktada kalsaydı gerçeklikten fazlasıyla kopardı bence.

Çoğu devrimde olduğu gibi bu seride gerçekleştirilen devrim de yoldan sapıyordu Demir Altın'da. Özgürlükçü olduğunu, Darrow'un mıntıkasından olduğunu söyleyenler zorbalık yapıyor, Pax Ileum körlemesine muhalefet ediyor ve aşırıya kaçıyor, savaş devam ediyor, halk hayatta kalmaya çalışıyor, güven sorunu yaşıyor. Tam bir kaos hakim ortama ve bu kaos farklı karakterlerin anlatımıyla oldukça güzel bir şekilde yansıtılmış okuyucuya. Farklı karakterlerin olaya dahil olması hikayeyi zenginleştirmiş, ancak bu karakterler teknik açıdan yeterince başarılı bir şekilde olaya dahil edilememiş. Şöyle ki hikaye çok bölünmüş, kesik kesik bir hal almış. Tam bir karakterin hikayesine alışıyorum, pat, bölüm bitiyor başka karaktere geçiyor. Tam ona da alışıyorum, devamını merak ediyorum, pat, o da bitiyor ve başkasına geçiyor. Böylece ilk karakterle araya o kadar çok olay ve kişi giriyor ki o karakterin başına gelenleri unutuyorum, merakım ve hevesim kaçıyor, sinirim bozuluyor. Böylece kitabın akıcılığı da zedeleniyor.

Devrimin bu kadar büyük bir hüsran olması beni çok büyük hayal kırıklığına uğrattı. Kolayca her şeyin yoluna girmesini ya da herkesin aynı özgürlükçü bilince ulaşmasını beklemiyorum ama bir insanın nasıl olur da kafesini özleyebileceğini de anlamıyorum. Belki sadece terörden ileri gelen bir öfkedir, nitekim Lyria da kitap boyunca öfkeliydi. Ancak bu karakteri anladığımı söylersem yalan söylemiş olurum.

Seride en sevdiğim karakter Kısrak, sonra da Sevro. Ancak özellikle bu kitapta Sevro'ya baba olmak o kadar yakışmış, Sevro o kadar tatlı bir karaktere dönüşmüş ki benim için Kısrak'la yarışır hale geldi. Yine de az bir farkla Kısrak hala önde sanırım.

Bu kitap, diğer kitaplardan farklı olarak her şeyin siyah-beyaz olmadığı bir kitaptı, griler de vardı. Önceki kitaplardaki kahramanlarımızın hatalar yaptığı, büyüdüğü, bazı karakterlerin kişilik olarak değiştiği ve insanların değişebileceğini gösteren bir kitaptı. Düşmanın ve halkın görüşlerine yer veren, farklı bakış açıları sağlayan ve istediği kadar halka yakın olmaya çalışsın yönetici kadronun halka her zaman uzak olduğunu gösteren bir kitaptı. Önceki kitaplar kadar akıcı değildi, hatta daha sıkıcıydı ve zorlamaydı ama üzerine düşünebilecek bir kitaptı.