Yalnız kaçırılan fırsatlar asla akıldan çıkmıyor ve her hatırlayışta insanın içini sızlatıyor. Bunun sebebi herhalde,"Bu böyle olmayabilirdi!"düşüncesi, yoksa insan mukadder telakki ettiği şeyleri kabule her zaman hazır.
Müphem bir his bana, kim olursa olsun bir insanı tamamen gördükten ve gördüklerini kendinden saklamadıktan sonra, onu hiçbir zaman büsbütün yaklaşılamayacağını fısıldıyordu.