Garip bir zaman…
Sözler insafsızca talan edilirken, anlamlara hiç kimse dokunmuyor..💫
bunca yıl çığlıklar koşturulmuş bu yolda
deli taylar gibi ter içinde çığlıklar
savrulan bir yanlışa vurulmak için mi
yoksa dağları yırta yırta yürüyen
bir ırmak diliyle durulmak için mi
gözler yangın şimdi-ufuklar duman
dünya değişiyor-masalı koca bir yalan
Evsiz yalnız kadın
Sonra kimsemin olmadığını anladım
Gittim ve giderken yanımda götürebileceğim bir şey yoktu
Yaktım gençliğimi beni hiç sevmeyen sadakatsiz adamda
Bıraktım ev denilen yeri ve işte gittim
Önceleri camide kaldım yatacak yerim yoktu
Kediler arkadaş oldu köpekler hepsi geldi yanıma
Kendilerinden saydılar beni
Hiç yetemeyen güzelliğim hiç oldu hepten
Dokunacak biri istemedim
Sevecek kalp göremedim
Harcadım hepsini bir hiç uğruna evet
Benimleyken bile benden vazgeçen
Başka tenlerde kavrulmak isteyenden gittim
Eğer yapabilseydim sadakatimi talan edebilseydim evet
hep unutulmayan ve sevilen olurdum
Ama yapamadım
Gittim işte her şeyi ezerek ve koşarak nereye gittiğimi bilmeden
Bana bakanlar delirdiğimi görüyordu
Acizliğimi belki
Bense güçlü durmaya çalışırken o an
Köşeyi döndükten sonra yere yığıldım
Uzun zamandır düşünüyordum da vazgeçmek kendini kazanmakmış, ben başardım.
Sadakatin talan edildiği bu çağda..
Yıllarca içinde sıkışıp kaldığım şeyin dışa vuruşu sanırım bu yaşananlar.
Senelerin beni dönüştürdüğü potre ile aslında olduğum potre arasındaki git gellerim, sıkışmışlığın hissi ile yaşadığım patlamalar ve son zamanlarda azalan çığlıklarım
Aslı olduğum kişi ile yarattığım kişi arasındaki çelişki ve çekişmelerle eskisi gibi kendimce savaş vermiyorum.
Aksine ; talan edilmiş, yakılıp yıkılmış bahçelerimi , yeniden dizayn ediyorum.
Ne istiyorum ne kadar istiyorum ne yapmak istiyorum bilmiyorum.
Yıllar sonra yaşadığım bu duygu tufanı ne göz bıraktı ne yürek ne başka birşey.