Yalnızlığın Labirenti... Benim şu an içinde yaşadığım evin bir çeşit tanımlaması bu. Ben bazan o labirenti bir tabuta çeviriyorum, o kadar.
Sayfa 491Kitabı okudu
Öyle eksik etek bir hayat yaşadım ki
Ölümüm sürpriz sayılmayacak
Sayfa 487Kitabı okudu
Sevgili çocuk
Hem sevgili hem de çocuk olan
Ah, bir de büyümeye çalışmasan
Anneni sev, çiçeğini kokla
Kaplumbağana biraz yeşillik ver
Durma benim gibi yağmur altında
Sevme benim gibi
Ölme benim gibi...
Alkol... Evet!
Hiç değilse sığınacak bir deliliğim var
Bir diyeceğim var ki inan:
Doğdukları gibi ölürler
Benim gibi yağmur altında dimdik duranlar...
Sayfa 397Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Göreceksen şimdi gör beni
Çünkü tabutlar ışık geçirmez
Sayfa 366Kitabı okudu
"...yorulduğumu, kendimi yine kendi bıçaklarımla deştiğimi düşünüyorum. Bir tek düşmanı olmadan da yenilirmiş insan. Ama bundan kaçamam da artık."
Sayfa 124Kitabı okudu
Yaşamım ölümün elinden kurtarılacak şeylerin bir toplamına dönüştü.
Sayfa 116Kitabı okudu
Bir kez olsun yaşamın toprağına kendi ayaklarımızın üstünde durarak basmayı öğrenmeliyiz; o toprağın zaman zaman kayacağını, tökezleyeceğimizi, ya da bizi bir anafor gibi içine çekeceğini... Buna da ölüm diyorlar. Doğru. Ama ölüm bile yalnızca yaşayanlar için sağlanan bir ayrıcalık.
Sayfa 109Kitabı okudu
İçinde yaşadığımız şu çağ unutmayı çok iyi biliyor -belki de tek niteliği bu. Unutuyoruz ve unuttuğumuz şeylerin yerine hemen bir yenisini koyuyoruz. Yağmurlara ve rüzgarlara açık olmak tek özelliğimiz bizim.
Sayfa 105Kitabı okudu
Peki sen, durup durup denize bakan çocuk, daha ne arıyorsun? Yazılacak her şey senden önce yazıldı, söylenecek her
şey söylendi çoktan. Artık her şeyin bir adı var şu dünyada. Ölümün bile bir adı var. Topuklarına, attıkları her adımda kan sızan adamlar geçti bu yollardan. Peki sen çocuk? Dünya hiçbir zaman gökyüzüne yansımayacak, artık hiç değilse bunu biliyorsun. Sesler gitmiş, bir tek yankıları kalmış geride. Bedeni olmayan seslerin çığlığa dönüşmeyi kurduğu yerlerde sen şarkı söylemek için bekliyorsun. Çocuk, yanılıyorsun.
Sayfa 102Kitabı okudu
Uzaktaki bir deniz feneridir çocukluğum
Ve artık ışığıyla beni korumaktan yoksun.
Sayfa 45Kitabı okudu
Bugünü bitirip yarına başlayamam
Gözlerim sokakların ardına taşamıyor artık
Herkesin güldüğü yerde ben ölüyorum
Yüreğimde anlatılmaz bir kırıklık
Sayfa 40Kitabı okudu
Hiç söylenmeyecek sandığım sözler
Bir bir kayıyor artık dudaklarımdan
Hiç ayrılınmayacak sandığım dostlar
Gülümsüyorlar şimdi kendi yollarından
Sayfa 39Kitabı okudu
Nasıl da alışmışım
Doğayı ve bazı insanları
Ôzleye özleye
Unutmaya.
Kaç kuş
Kanatlarını örseledi
Bu gidiş gelişte?
Kaç yağmur
Toprağa değmeden kurudu.
Kaç çocuk caydı oyunlarından?
Kaç şair
Unutuldu?
Nasıl da alışmışım
Kötü bir dizede
Koca bir şiiri
Yakmaya.
Sayfa 29Kitabı okudu
Nerden gelir, nereye gider bu acı
Çocukların gözlerinden onu kovmak gerek
Ama bu silah sesleri, bu çığlıklar
Baştan başa gerçek.
Sayfa 20Kitabı okudu
Ama bence ne yap, bilir misin
Hızlı yaşama artık, genç ölme
Bırak cesedin de yakışıklı filan olmasın
Bir kapının önünde, utangaç bir hüzünle
Dur ve bekle, inan ki o kapı açılacak
Uğul uğul bir kanat sesi dolacak eşiğine
Geriye doğru belki koşabilirsin
Ama akan su dağlara hiç tırmanmayacak
Sayfa 563Kitabı okudu