Gelen mesajlara, isteklere buradan cevap yazmak istedim:
🌸 İlk kez kullandığım bir hesapta bu kadar takipçim oluyor. Ama ben hesabı takip edilmek için açmadım. Sizi takip etmiyor veya cevap vermiyorsam takipten çıkabilirsiniz.Hesabımı okumalarımın kayıt defteri olsun diye açmıştım. Amacım insanlarla iletişim değildi. Sürekli mesaj atıp cevap bekleyip almayınca şok geçiren erkoları saymazsak çok iyi okurlarla da tanıştım.🫢 Gelen takip isteklerinden o an vaktim varsa kadın okurların profillerini inceliyorum beğendiğimi geri takip ediyorum. (Çünkü erkolar beğeniyi bile evlilik teklifi olarak algılayabiliyor😅) Profil incelemesinde çok kitap sayısı olan,sevdiğim yazarları veya sevdiğim kitapları okuduğunu, yazdığını gördüğüm, kitap sayısı az da olsa yeni başlayan iyi okurları takip ediyorum. Ancak bazı niteliksiz (veya tarzım olmayan) yazarları, kitapları, okuduğunu gördüğüm ya da paylaşımlarını beğenmediğim okurları geri takip etmiyorum veya takipten çıkıyorum. Sizi takip etmiyorsam ya böyle bir şey varıdır ya da gözümden kaçmıştır. Takip isteklerini de mesajları da görüyorum. Cevap yazmıyorsam istemediğim içindir. Bu kibir gibi algılanabilir belki ama değil sıfır takipçiyle de ben burada kitap kaydı tutmaya devam ederim. (ki Instagram’ı şu an sıfır takipçi ile kullanıyorum.) Bu önemsiz bir şey. 1K çok iyi olduğu için değil çok eksiği var. Ama kitapla ilgili bir yer olduğu için kullanmaya devam ediyorum. Beni takip eden bu kadar insanın profil incelemesini yapmam mümkün değil. Yine de iyi okur olduğu halde gözümden kaçan varsa affola 🙏🏼
Hepinize keyifli okumalar diliyorum 💜📚
📸 
Remziye Baytar
Mutlu olduğumu sanıyorlardı ama öyle değildi. Hayatımda hep ailemi mutlu etmek için çabaladım. Gittiğim okul, giydiğim kıyafetler, yaşam tarzım, arkadaş çevrem... Kısaca hayatımdaki her şey ailemin istediği şekildeydi.
Ölüm ayarttı beni. Ölmek her zaman çok kolay gelmişti bana. Ölümü tasavvur etme tarzım, aşka dair hayallerimden pek farklı değildi; ölümde bir bitkinlik, tatlı bir hezimet görüyordum. O günden beri, ömrüm boyunca, bu iki saplantı sırayla zihnimi meşgul etmeyi sürdürdü; biri beni diğerinden kurtarıyordu ve hiçbir akıl yürütme beni ikisinden birden kurtaramıyordu.
Sayfa 35Kitabı okudu
Bir arkadaşımın düğün müsameresindeydik. Normalde bu şekil organizasyonlara iştirak etmem ama o esnada damat tıraşını sergilemekle meşgul olan arkadaşım, davetiyeyi verirken “Gelmezsen ölümü ye,” diyerek iğrençleştiği için karşı koyamamıştım. Ölü yemek tarzım değildi.
İletişim Yayınları
"Bugüne kadar asla aklımdan bir başkasının düşüncelerinin ne olabileceğini geçirmemiştim, onunkileri bile, bu benim tarzım değildi."
Sayfa 47
