Bu bakımdan bir yasak veya yasa faili olarak baba, arzunun veya hazzın sürmesini sağlar: Hazza doğrudan erişim olanağı yoktur zira hazzın mekânı Baba’nın denetleyen bakışının bıraktığı boşluklarda kurulur.
İnsanlar istihdam edilmelidir: Kamu işlerinin yaratılması gerekir. Fakat kamu işleri, halkın vergi yükümlülüklerini artırır; haliyle, rantiyelere saldırarak yüzde 5’lik bonoların yüzde 4 buçuğa çevrilmesi ve vergilerin düşürülmesi gerekir. Ama orta sınıfın da ağzına bir parmak bal çalınmalıdır: şarabı perakende satın alan halkın şarap vergisi ikiye katlanırken, şarabı toptan tüketen orta sınıfın vergisi yarıya indirilir; mevcut işçi oluşumları dağıtılır, gelecek için daha iyi oluşumlar vaat edilir.
Bugün sömürülen üretici katmanı artık işçi sınıfı değil, orta sınıf olduğu görüşünden hareketle radikal bir psiko-toplumsal degişim.Ödedikleri ağır vergilerle çoğunluğun egitimini, sağlığını, vs. finanse eden bu katman aslında gerçek "bağışçılardır".
Bir patolojiyi ima etmekten öte, bu “yabancılaşma” normalliğin bir ölçüsüdür, yani normatiflik dile kazınmıştır. Bir kurala –diyelim ki, halk arasında tükürmemek gerektiğine– gerçekten uymamız için kendimize “çoğunluk halk arasında tükürmez” dememiz yetmez; bir adım daha atıp “Kişi halk arasında tükürmez!” dememiz gerekir – bireylerin basit bir çoğunluğu asgari düzeyde “şeyleşmiş” anonim-kişisiz “kişi” ile değiştirilmesi gerekir.