Wannart -1
Ayhan Bozkurt Fazıl Hüsnü Dağlarca ile olan anısını anlatıyor:
”Kadıköy’deyim. Kendi yazdığım bazı dizeleri okuyorum. Karşımda bir başka şair arkadaşım aynı zamanda yayıncım oturuyor. İlk kitabım çıkacak ödül almışım. “Artık şairliğim tescilli olacak.”
Bu sırada oturduğumuz yerin hemen önünden “biri” geçiyordu. Biri diyorum çünkü o geçen adamın Fazıl Hüsnü Dağlarca olduğunu o ana kadar bilmiyordum. arkadaşım, “Bak” dedi “Şansa bak, Dağlarca geçiyor.”
İlk defa görüyordum, hem de bu kadar yakından. Hemen masadan kalkıp yanına koştum. Koluna girip, “Hocam merhabalar, nasılsınız?” diye sordum.
Kalın gözlük camının arasından bana sertçe baktı. Elindeki bastonun yardımıyla beni biraz itti.
“Kimsin sen?” diye sordu sert bir ifadeyle.
“Şairim.” dedim.
Olanlar oldu…
Bastonunu kaldırdığı gibi kafama geçirdi. Neye uğradığımı şaşırdım. Ardından bastonla rastgele vurmaya başladı. “Hocam, özür dilerim, ben…” diyecek oldum. O durmadan vuruyor ve avazı çıktığı kadar bağırıyordu.
“Ben 100 yaşına gelsem şairim demem kendime, s.ktir git. “
Demez olsaydım… Pişmandım, farkına varmıştım ama iş işten geçmişti.
Dağlarca vurmaya devam ediyordu hem de nereme denk gelirse; “Şair olmak kolay değildir. İyi şiir yazmakla şair olunmaz… s.ktir git!”
Çevreden insanlar girdi araya, kurtardılar beni bastonun darbelerinden. Sonra o bağıra çağıra yoluna devam etti.
Arkasından öylece bakakaldım."
Woww cok sert Küçük İskender,
Türkiye
allen ginsberg'e
Oğlanlardan ve alkolden vaktim arttıkça seni düşünüyorum Türkiye, inan doğru bu kere yanılsamam ve ruhumun yavşak zıpırlığı, hiç değilse ayık dolaşamayacak kadar dürüstüm,
Türkiye, Tarkan öleli çok oldu, artık onu unut; bunadı kurt. Playboy'a annemin çıplak resimlerini satarak Beyaz
Ünlü Sanatçılar da Kitap Yazar ...
- Deniz Seki magazin tarihinin en dramatik hikayelerinden birine sahip sanatçı olarak hapse girdiğinde "Deniz'in Dibi" isimli kitabını kaleme aldı. Kitap kendi hayat hikayesini anlatıyor. Genç, yetenekli, güzel ve sevilen bir yıldızken; evli bir klarnetçiye aşık olup hayatını mahveden bir kadının
Alıntı ..
Kadıköy’deyim. Kendi yazdığım bazı dizeleri okuyorum. Karşımda bir başka şair arkadaşım aynı zamanda yayıncım oturuyor. İlk kitabım çıkacak ödül almışım. “Artık şairliğim tescilli olacak.”
Bu sırada oturduğumuz yerin hemen önünden “biri” geçiyordu. Biri diyorum çünkü o geçen adamın Fazıl Hüsnü Dağlarca olduğunu o ana kadar bilmiyordum. arkadaşım, “Bak” dedi “Şansa bak, Dağlarca geçiyor.”
İlk defa görüyordum, hem de bu kadar yakından. Hemen masadan kalkıp yanına koştum. Koluna girip, “Hocam merhabalar, nasılsınız?” diye sordum.
Kalın gözlük camının arasından bana sertçe baktı. Elindeki bastonun yardımıyla beni biraz itti.
“Kimsin sen?” diye sordu sert bir ifadeyle.
“Şairim.” dedim.
Olanlar oldu…
Bastonunu kaldırdığı gibi kafama geçirdi. Neye uğradığımı şaşırdım. Ardından bastonla rastgele vurmaya başladı. “Hocam, özür dilerim, ben…” diyecek oldum. O durmadan vuruyor ve avazı çıktığı kadar bağırıyordu.
“Ben 100 yaşına gelsem şairim demem kendime, s.ktir git. “
Demez olsaydım… Pişmandım, farkına varmıştım ama iş işten geçmişti.
Dağlarca vurmaya devam ediyordu hem de nereme denk gelirse; “Şair olmak kolay değildir. İyi şiir yazmakla şair olunmaz… s.ktir git!”
Çevreden insanlar girdi araya, kurtardılar beni bastonun darbelerinden. Sonra o bağıra çağıra yoluna devam etti.
Arkasından öylece bakakaldım.
Eskiden, İstanbul Yeni cami helası önünde rengarenk ibrikler içerisinde taharetlenmek için sular satılırmış.
Emekli olan, yapacak işi kalmayan, evde hükmü ve sözü geçmeyen, artık önlerinde ceket düğmelenmeyen, toplum statüsü düşen amcalar; sıkışıp elleri ibriğe uzanan insanlara oturdukları yerden:
-Sarıyı alma, maviyi al!
Maviyi alan
Madalyalı Şehir
Bilinen yönüyle yiğit memleket
Kahramanmaraş'ım, kahraman kentim!
Uzaktan sanki bir kristal maket
Kahramanmaraş'ım, kahraman kentim!
***
Benzeri olmayan bergüzarın var
Tescilli bir hüzün
Perçinli bir yalnızlık
Kimsesiz ve çaresiz ümitler
Daha ne ister ki insan?
Yaşıyorum işte!
Hemde tam anlamıyla!
30-01-2019
Uğur UKUT