Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.26
Esra
Esra
@therese
202 okur puanı
Ocak 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Kitap boyunca karanlık bir ormanda kaybolmuş gibi hissettim. Çok inanılmaz bir his değil, zaten romanın atmosferi bu ama bu hisse okuyucuyu hapsetmekte başarılı olmuş yazar. Yazım tekniği çok enteresandı; çocukluk daima ileri akarken şimdiyi geriye doğru akıtmış yazar ve bu akış bir noktada birleşiyor. Aile ve senden gitmeyen çocukluk temalı hikâyelerin çekici bir yanı vardır her zaman, böyle bir romanı sevmek çok da zor değil bence ama bu kendinden çekici yanının da ötesinde anlatım tarzıyla, karakterleriyle, atmosferi ve sadece kardeşlere odaklanan, anne ve babaya mesafeli üslup tercihiyle insanı etkiliyor kitap. Okurken çoğu zaman filmi olsa izlenir diye düşündüm ama sonlara doğru hikâyenin açılışıyla filminin kitaptaki hâliyle aynı etkiyi vermeyeceğini de kabul ettim fakat yine de bazı sahneler çok sinematikti. Gayet güzel ve dokunaklı bir kitaptı. Sevdim. Ayrıca kapağının mükemmelliğine de değinmeden edemeyeceğim.
Gitmek de mümkün kalmak da ama giden birinin geri dönmesi; tüm değişmişliğiyle, gittiği yerde bulduklarıyla, kaybettikleriyle, arkada bıraktıklarıyla... Bütün bunlarla, bütün bunlara rağmen geri dönebilmek mümkün müdür? Sanırım değildir ya, bu kitap bana dönüşlerin imkânsız olabileceğini fark ettirdi.
Böylesine içime işleyen bir şeyler okumayı özlemişim. Bence çok, çok iyi bir kitaptı. Kısaca; 50'li yaşlarında bir fotoğrafçı olan Tom, Noel tatili için oğlunu alıp eve götürmek üzere bir karlı bir kış günü yola çıkıyor ve bu yolculuk aynı zamanda karakterin kendine doğru bir yolculuk. Tıpkı karlar eridikçe altındakilerin gün yüzüne çıkması gibi bu yolculuk sırasında Tom'un yaptığı iç hesaplaşmalar ve yüzleşeler, ve hatta belki de yüzleşememeler de karakterin üstündeki karı eritiyor ve onun da geçmişi, acıları, pişmanlıkları, hayal kırıklıkları gün yüzüne çıkıyor. Tom hem kendi çocukluğu hem kendi çocukları hem de kendi babası ve kendisi üzerinden babalığı ve babalığını sorguluyor. Bilinç akışı tekniğinin iyi örneklerinden biri olduğu için de okuyucuyu hiç zorlamıyor, aksine yer yer okumayı yavaşlatsa bile bu yavaşlığı da sevdiriyor. Hakikaten çok sevdim ben bu kitabı.
Okur Takip Önerileri
Yine hüzünle dolu ama ancak duygudaşlık kurabilince sevilecek bir metin. Çok indirgemeci olmayacaksam bana bu kitabı en çok şiir seven kadınlar sever gibi geliyor. Çünkü şiirsel bir metin bu; mümkün olduğunca az kelimeyle kurulmuş kısa cümlelerin olduğu kısacık bölümlerden oluşuyor. Bazılarını birkaç kere okudum ben, sırf anlamak için değil, hissetmek için. Çok güzeldi bence. Vejetaryan'dan epey farklıydı aynı zamanda, hem anlattığı şeyler hem de anlatım tarzı çok daha yumuşaktı, evet içinde yas gibi ağır temalar var ama bunları anlatış tarzı Vejetaryen'deki gibi sert değil. Ve ikisi de bambaşka şekillerde çok iyi. Çocuk Geliyor'u da mutlaka okuyacağım, Han Kang epey sevdiğim yazarlardan biri olacak bence.
Şöyle iki ayrı sayfadan birkaç alıntı bırakayım buraya:
"Kadın hastalıktan her kurtulduğunda, hayata dair soğuk duygular beslerdi.
...
Kendisini terk eden birini pervasızca tekrar sevemeyeceği gibi, hayatı tekrar sevebilmek için her seferinde uzun ve karmaşık bir sürece ihtiyaç duydu.
Çünkü sen, bir gün kesinlikle beni terk edeceksin.
En zayıf olduğumda ve yardıma ihtiyacım olduğunda,
Geri dönülmez bir soğuklukla arkanı döneceksin.
Bunu adım gibi biliyorum.
Çünkü artık bunu bilmediğim zamanlara dönmek imkânsız." (sayfa 105)
***
"Ölme, yalvarırım ölme.
... Beyaz bir kâğıda tüm gücümle bastırarak yazıyorum. Sadece bunun en iyi veda sözü olduğuna inanıyorum. Ölme. Yaşamaya devam et." (sayfa: 141)
Çoluk Çocuk kadar olmasa da keyifli bir kitaptı. Yine şarkılarla, fotoğraflarla, yazarlarla, kitaplarla, mekânlarla, kayıplarla ve her şeye rağmen yaşamla, nostaljiyle dolu bir anlatı. Bir sırt çantası hazırlayıp yollara düşesi geliyor insanın okurken, tabii hayaller/hayatlar... Bu kez rüyalarla da zenginleşen bir tarzı var ayrıca ama bu kitaba mistik bir yan katmış ve o kısımlar bana çok fazla tat vermedi, onun dışında severek okuduğum gayet güzel bir anı kitabıydı. Seviyorum Patti'nin sanatçı ruhunu.
Sayfa 188'den bir alıntı bırakayım buraya:
"Yorgun ama mutluyum, bir şekilde şehrin gizemini çözdüğüme inanıyorum. Komidinin çekmecesinde resimli bir cep haritası var, küçük bir Sabrosa rehberi; Macellan'ın doğum yeri. Mutfak masasında dünyayı çevreleyen bir gemi çizdiğimi hatırlıyorum hayal meyal. Babam kahve yapıyordu, bir yandan da ıslıkla Lisbon Antigua'yı çalıyordu. Kahve cezvesinden çıkan sese karışan notaları duyabiliyorum neredeyse. "Sabrosa" diye fısıldıyorum. Biri emniyet kemerimi bağlıyor. Odanın köşesindeki ahşap yatak almış başını gitmiş sanki, her şey pek de ehemmiyeti olmayan kısa bir aradan ibaret."
6.5/10
"İnsan güzel bir kitap okuduğu yerden nasıl ayrılabilir?" (sayfa: 68)
Bir iz bırakmaz, hatta okuduğun ânda bile öyle seni vurmaz bu öyküler. Ama yaşadığın hayatın sıradanlığı ile barıştırabilir. Öyle sıradan ânlardan oluşuyor ki çünkü; trafiğe takılmış bir belediye otobüsünde sıkılmış insanlar, arkadaşlarınla bir yerde oturup başka bir arkadaşınızın tuhaflıklarını konuşurken bir şeyler yiyip içmek, gıcık olduğunuz bir komşunuzun size güzel bir aşure getirmesi gibi basit şeyler bu öykülerde anlatılanlar. Bir cafede geç kalan arkadaşını beklerken ya da trafiğe takılmış bir otobüste okunup hoş vakit geçirilecek bir kitap bence. Fazlasını beklemezsen sende hoş bir his bırakabilir. Bilmiyorum, bana iyi geldi okumak. Ya da "Barış Bıçakçı'yı seviyoruz kardeşim, yalan mı söyleyelim"?
7.5/10
Tam yağmurlu bir hafta sonu battaniyenin altında kahve eşliğinde bir çırpıda, güzel hislerle okunacak bir kitap. Eğlendiren, hüzünlendiren, azıcık da düşündüren gayet hoş bir dostluk/aşk öyküsü.
"Seni unutmak için
Toprağı ekip biçeceğim.
Orada rastlarım herhalde
Acılarımın tesellisine." (sayfa: 61)
Garip bir şekilde insana iyi gelen bir hüznü var kitabın; sade, belki basit ama içten bir hüzün. Julian'ın muhtemelen hiç dönmeyecek, dönse de ona dönmeyecek, belki tekrar gidecek olan Veronica'yı beklerken üvey kızı Deniela'ya anlattığı hikâyenin yavaş yavaş kendi hikâyesine, daha doğrusu gelecek hayallerine dönüşmesini, özellikle de kendini Daniela'nın gözünden hayal ettiği, kurguladığı yerleri okumaktan çok keyif aldım. Eve Dönmenin Yolları'nı da çok sevmiştim. Zambracıyım artık.
"Belki de birbirimize söyleyecek bir şeyimiz kalmadığı için yazıyorum." (sayfa 53)
Kitabın orijinal adına ve anlamına bakmadım ama bizdeki hâli çok hoşuma gitti. Annie Ernaux babasının kendindeki, kendi dünyasındaki yerini düşünürken biz de ona eşlik ediyoruz gibi hissettim. Başta nereden başlayacağını bilemez şekilde, âdeta çalakalem yazdığı dağınık, rastgele anıların gittikçe daha belirginleşmesini, kitaba hakim duygunun yazar babasına dair ânları hatırladıkça artışını okumak oldukça keyifliydi. Aynı zamanda bu kitapla birlikte toplamda iki Arneux kitabı okuama rağmen Babamın Yeri'nde okuduğumuz üzere; yazarın babası ile arasında gittikçe üstü kapalı fakat iki tarafın da bilincinde olduğu bir rekabete dönüşen "sınıf meselesinin" de Annie Hanım'ın edebiyatında önemli bir yere sahip olduğunu hissediyorum. Kısacası Babamın Yeri'ni oldukça sevdim.
Sayfa 67'deki bana çok dokunan şu alıntı ile bitireyim:
"Bir yandan Simone de Beauvoir'ın Mandarinler'ini okumaya çalışırken, bir yandan da ona göz kulak oluyordum. Kendimi okumaya veremiyordum, bu kalın kitabın belli bir sayfasına geldiğimde babam artık yaşamıyor olacaktı."
Kendisi zamanında evli bir kadınla ilişki yaşamış, sonra da o kadının çocukluğundan beri tanıdığı, hatta kendi kızı olma ihtimali de bulunan kızıyla ilişki yaşıyor olduğu hâlde herkese, özellikle de kadınlara ahlâk satan Samim'e sinir olmayan var mı ya? Hiç öyle "donemine göre yorum yapayım" topuna giremeyeceğim; sözde çağının
Bu kitabı bu sene içinde izlediğim Six Feet Under dizisinde duymuştum ve o zamandan beri aklımdaydı. Günde birkaç sayfa okuyarak gittiğim için uzadı biraz ama nihayet tamamladım kitabı.
Eşini kaybetmiş bir adamın yas günlüğü denebilir A Grief Observed için. Yazarın zaman zaman başa çıkamadığı acıyı, eşine olan özlemini, Tanrı sorgulamasını, kendiyle ve yas tutmanın bencilliğiyle yüzleşmesini okuyoruz. Spontane yazılmış notlar gibi, o yüzden belli bir akışı ya da tutarlılığı; yani mesela giderek azalan bir acı anlatımı filân yok. O gün eşiyle ve kendiyle ilgili ne hissediyorsa onları yazmış. Altı çizilecek çok fazla cümlesi olan, sevdiği birini kaydetmiş herkesin ama bence henüz böyle bir kayıp yasamamış olanların da sevebileceği, kendinden bir şeyler bulabileceği bir kitap. Gayet güzeldi. Keşke Türkçe'ye de çevrilse.
Üç farklı karakter üzerinden 20 küsur yıllık bir zaman dilimini ve çoğunlukla aynı olayları kendi bakış acılarından okuduğumuz güzel bir kitap İşin Aslı, Judit ve Sonrası. Her birine neredeyse eşit sayfa sayısı ayrılmış ve her biri ait olduğu toplumsal sınıftan, yaşadıkları dönemden (ki bu da 20'lerden 40'lara uzanan bir zaman dilimini
Irmak Zileli adını duyduğum bir yazardı ama ilgimi çekmesi Deniz Yüce Başarır'ın "Elim Kadeh De Tutar Kalem De" adlı podcastindeki Irmak Hanım'ın konuk olduğu bölüm sayesinde oldu. O bölümde kendini, edebiyatını ve edebiyata bakışını ifade edişini epey beğenmiştim ve hazır kitap siparişi veriyorken bir tane de Irmak Zileli
6.5/10
İlk öykü olan "Böcek" üzülerek söylüyorum ki okuduğum en kötü öykülerden biriydi. Anlatımı çok amatörce geldi, hatta bu kitabın yazarın yazarlık kariyerinde epeyce ilerlediği döneminde yazdığı bir eser olmasına şaşırdım, o derece sevmedim o öykünün üslûbunu. Neyse ki sonraki üç öykü gayet güzeldi; kitaba adını veren Mektup adlı neredeyse yüz sayfalık öykünün biraz Kafka'nın Babaya Mektup'undan etkilenerek yazıldığı belli, hatta sevmedigim Böcek öyküsünde de Dönüşüm'ün etkilerini hissetmek mümkün. Ama benim en sevdiğim öykü Koşucu adlı olandı; birinci tekil kişinin ağzından bir başka karakteri odağına alması sebebiyle farklılaşıyor da bu öykü diğerlerinden. Daha yalın, daha iddiasız bir anlatımı vardı, işlediği konu da güzeldi ve dokunaklıydı. Kaçak adlı son öykünün finalindeki küçük şaşırtmacayı da ayrı sevdim. Yani öyle beni aşırı etkilemese de genel olarak hoş, okuması keyifli bir kitaptı.
Ah kitabın son satırları. Nasıl içim cız etti! Nasıl da nahif, etkili bir anlatı. Bir çocuğun iç dünyasını âdeta o çocuk yazmışçasına yalın, içten bir üslûp ile anlatmış yazar. Kısacık, hem içini burkan hem de sıcacık eden bir kitap Foster (Emanet Çocuk). İrlanda kırsalı tasvirleri, köy hayatı ve sessiz sakin, mahçup bir kız çocuğunun tanımadığı bir aileye adım adım ısınması, bu süreçteki duyguları çok güzel anlatılmıştı. Methini çok duymuştum, hakları varmış.
