Ayazlamış bir nisan gecesinde kent uzak ışıklar içinde; gurbet gibi, akşam alacasında ovadan doğru gelen yusufcuk sesi gibi bir hoş yürek sızısı...
Anlatmalıdır insan. Anlayan biri olmalıdır, anlatmalıdır. Ne olursa olsun anlatmalıdır. Tıkanır, katılır kalır yoksa insan.
Yeniden başlanamaz. Çünkü insanoğlunun kaderinde yoktur bu. Hayatı ona verilmiştir; büyük bir oyun. İstediği gibi oynayabilir. Yanlışlar ve doğrularla. Ama bozmak, bozup yeniden başlamak yoktur bu işte.
İnsanın evi çok güzel olmayabilir ama evine giden yol, ille güzel bir yol olmalıdır.
"Biz sıramızı savdık" dedi. "Ama bilemedik; o gençlik hep öyle kalacak sandık. Ama sizler bir şeyler yapmalısınız evladım. Siz bizden talihli bir döneme yetiştiniz. Istırap ve can sıkıntısı size göre değil. Demir tavında gerek..."
Ama ayrıca, benim içimde bir şey yapamamaktan gelen, nasıl diyeyim işe yaramamak, parazit insan ya da küçük insan kalmaktan doğan bir kırılış var. Belki de bende bir sanatçı yaradılışı var, ama bir sanatçı değilim. Ben toplumu, yığınları etkilemek, büyük şeyler yapabilmek ve o, Sokrat'ın tanımladığı görkemli sevinci duymak istiyorum anlıyor musun? Yapamayınca da kuruyorum.
Kendi kendini bilmeden mırıldandı: “ Bilmediği bir istikamete, karanlığa böyle yürümeyi sürdüremez kimse. Kimse memleketini bilmeden amaçsızca, korku içinde oradan oraya sürüklenmeye zorlanmamalı. Cesaretleri kırılmış, tükenmişler. Biri bu kayıp insanları ışık tutup yol göstermeli, ışığa ihtiyaçları var. Bir kişi onları eve döndürmeli, yollarını aydınlatmalı.” ~ Gömülü Şamdan
Sayfa 509Kitabı okudu
Biz Tanrı’nın planlarını ve aklında ne olduğunu bilemeyiz, düşüncelerini okuyamayız, onun yöntemleri algılarımızı aşar. Bu nedenle ne zaman ızdıraptan aklımı yitirecek gibi olsam, ne zaman halkımızın kaderi üzerine Tanrı’ya sitem etsem hep kendimi yatıştırmaya çalışırım. Çünkü kim bilir, belki çektiğimiz acıların bir amacı vardır, belki de telafi etmemiz gereken kusurlarımız olmuştur. Günahın kimde olduğuna karar vermek bize mi düşer? ~ Gömülü Şamdan
Sayfa 459Kitabı okudu