Esra Kılıç Türedi
@esrakilict
Okur
Yazar
Öykü
Öğretmen
109 okur puanı
Ekim 2016 tarihinde katıldı
Esra Kılıç Türedi tekrar paylaştı.
Sen gelince o bekleyiş dokunsan çatırdayacak, göz ucuyla baksan dökülecek bir ağaç gövdesine dönüştü. Kurudu. Yok oldu. O bekleyişin yerine sen geldin. Bir nihayetin çiçeklenişi gibi filizlendin orada, serpildin, bütün hasretleri kendinde erittin, teninle birleştiler, bir parçan hâline geldiler ve o muradı bir huzura çevirdiler.
Esra Kılıç Türedi tekrar paylaştı.
Kalbimi söküp bir kenarda beklettiğim anlar da oluyordu. Çünkü kalbim, aklıma mantığıma sığdıramadıklarımı zorla zihnime tıkıştırmaya çalışıyor, orayı çekiştire çekiştire büyütüyor, kuşatıyor, yakıyor, yıkıyor, beni en çetin savaşın ortasında bırakıp kayıplara karışıyordu.
Esra Kılıç Türedi tekrar paylaştı.
İşimi eve de götürürüm ben. Acımı da, umudumu da, yazgımı da… Eve döndüğümde olmayan şeylerin ağırlığıyla kamburlaşmış vücuduma bakarım aynada. Hayal kırıklıklarının üşüştüğü
suratıma, yerçekimine direnemeyen yanaklarıma, yüzümden intihar eden tebessümlere, kızarmış gözlerime, aynı duran ve değişmeyen her şeye…
Okur Takip Önerileri
Esra Kılıç Türedi tekrar paylaştı.
İnsan bir kere eksilmeyegörsün hayatı hep bir parçası yitik yapboz gibi yaşıyordu artık ve ölümü bu tamamlanma telaşının elinden oluyordu.
Hikâyeler sizin onlardan vazgeçemeyişlerinizle kalmazlar. Sanıldığı gibi yaşandıktan sonra da unutulup gitmezler. Artık derinizin altına işlemişlerdir.
İnsan, aralarında gönül bağı olduğunu sandığı birisinin kırdığı yerin sızısına bir türlü dayanamaz, alışamaz da. Böyle bir kırık çok daha uzun süre sızlar.
Hayatta en zor olansa her zaman eteğimizi toplayıp da yürüyüp gidememek...
Sanki o an, bunca zaman kırılıp dökülmüş birçok şeyi toplayıp içine koymam için önüme bir yaygı serilmişti.
Bir kitap okudu
171 syf.
·
Puan vermedi
Esra Kılıç Türedi tekrar paylaştı.
Kalakaldım. Yine. Bütün kadınlar gibi. Herkesi kucaklayayım derken kolları kendine yetişmeyen kadınların kalakalışı gibi.
Ah ki insan, hiç yorulmuyor kendini hayallerle yorup durmaktan. Ya da nefes alan her hayali kendine yormaktan...
Kuşlar da konsun istiyorum anlamın telgraf tellerine. Ve kanatları kırılmamış olsun o kuşların ve umutları tükenmemiş...
Küçük kara kaplı defterimde, yüzlerce üstü çizilmiş göz var. Yüzlerce kalpdışarı edilmiş bakış... Bir yağma sonrasının fotoğrafıymışım da sanki, dirsek darbelerini yemişim hoyrat kelimelerin.
Boşluk kelimeleri geri vermiyor. Ses, aks-i sedasından fazla çoğalmıyor. Gölgelerin gücü adına söyleniyor bütün masallar... Ve yürekler, çırpınmaktan suçlu bulunarak törpüleniyor.
Bazen gözleri bir noktaya dalıp gidiyor bu yazının farkında mısınız? Peki, hafızasının virgüllerden acayip gıdıklandığının?