Erteledikçe tükeniyoruz: Ya yarın olmazsa???
"Hep yarın yaşayacağım diyorsun, Posthumus, hep yarın; peki, söylesene bana, Posthumus, ne vakit gelecek şu yarın?"
"Yarın bambaşka bir insan olacağım diyorsun. Niçin bugünden başlamıyorsun?"
Epiktetos
Bazen tükeniyoruz,şikayet sayma Rabbim...
Sabrederken aslında yorulduğunu
Farkettiğin o an vazgeçiyorsun...!
Yasin Suresinden Kopup Gelen Ses
Günler geceler geçiyor, zaman tükeniyor. Biz de tükeniyoruz. Tükenmeyen şeylerin, bitmeyecek şeylerin hasretindeyiz...
Herkes kadar biz de dünyanın ağırlığı altında eziliyoruz. İçimizde bir dünya uru var, kanser gibi, kaderin cilvesiyle âniden büyüyen ve bizi içten içe kemiren bir ur.
Zaman herkesi öğütüyor da, dünya ağrısını her haliyle yaşayanları bir başka öğütüyor sanki. Fakat uyuşturulmamış olanları bir karamsarlık sarmadan ve insanı insan yapan dünya sancısını hissedenlerin düştükleri kuyuların karanlıkları büyümeden bir çare bulunmalı. Çünkü ağrı nedir bilmeyenlerin, uyuşturulmuş bedenleri ve zihinleri, ancak ve ancak ölüm kapılarını çaldığında bir şeyleri değiştirme çabasına girdiklerini gördükçe, korkunç bir ses kopup gelir Yâsin Sûresinden...
‘Ve şöyle derler: “Şayet gerçekten doğru söylüyorsanız, bu tehdit hani ne zaman gerçekleşecek?”
Onlar, besbelli ki, birbirleriyle uğraşırken kendilerini ansızın yakalayacak korkunç bir sesi bekliyorlar!
İşte o anda onlar ne bir vasiyette bulunabilecekler ne de ailelerine dönebilecekler.’
İnsanın arkasını dönüp, can parçasına bir şey vasiyet edemeden çekip gidecek olması, dünyanın ağrısından gelen ıstırapları göğüslerken ne kadar isyan edip çırpınsa da dünyaya veda edecek olması...
Korkunç bir ses... kopup gelir Yâsin Sûresinin bağrından... Bizi diriltir mi, bilinmez...
Zeynep Zuhal Kılınç
8 Ramazan 1445
Kendimizi belirli kalıplara sığdırdıkça o kadar tükeniyoruz, yoruluyoruz…
