Birileri ona acımamıştı, o da birilerine acımayacak elinden gelen her kötülüğü yapacaktı. Ancak bu kötülüğe maruz kalanlar insanlar değil, hayvanlardı...
Kahvehane akşamları dolup taşardı; işten çıkanı, uykudan kalkanı, soğukta dolaşanı, hacısı, hocası, şarapçısı, çakalı, çukalı. Yerel burjuvazinin sömürgesi olmuş bilinçsiz, bilinçsizliklerini çaresizlik kabul etmiş kalabalık yığınıydı kahvehanenin sakinleri.
İstanbul
Git dedi buradan, aldanma bu şehrin ışıklarına, bu şehir sürekli cilve yapan, insanları kandıran süslü bir orospu gibidir, kazan paranı dön memleketine...
Lanet olsun sessiz sedasız gidenlere...
Yüzü ve bakışları donuklaşmış, gözleri de ağlamaklı bi ir hal almıştı.
“Tanrım deliriyor muyum?”
Kahve milleti, Allah’ını seven söylesin, beni bir defa camide göreniniz var mı?