Bir insana değer vermek, özen göstermek ona kıymetli olduğunu hissettirmek de bir kültürdür..
Bunun eğitimi yoktur, kitaplarda yazmaz, yolu insan olmaktan geçer..
U.Gökbulut
-İnsan sevdiğine ASLA kıyamaz,
Bir insana bağlı olmakla,
bağımlı olmak,
kıskanmakla,
saplantılı olmak,
onunla yaşamakla,
onsuz yaşayamamak ve
bir insanı sevmekle, severek öldürmek arasında çok kalın bir duvar vardır....
Ve o duvarın üzerinde şu yazar;
"İnsan sevdiğine ASLA kıyamaz...!!
~
[ U. Gökbulut ]
Yoruldum işte.
Sabah düzelir dediğim gecelerden
Ve beklemekle geçen gündüzlerden yoruldum.
Dilden çıkan ama yürekten gelmiyen sözlerden yoruldum.
Samimiyetsizliğin her türlüsünü gördüm de,
Yine de biraz olsun içtenlik aradığım yüzlerden yoruldum.
İçimdeki bu boşluk nasıl dolar bilmiyorum ama,...
Yarım kalanlardan ,
Ustaca söylenen yalanlardan ..
Ve iki yüzlü insanlardan _Y o r u l d u m....
_________________________________
__________________________
Uğur Gökbulut ...
Ben samimiyetsizliğin her halini en çıplak haliyle görmüşken, kimse benden polyanna kılığına girmemi beklemesin. İnsanlara tanıdığım şans kadar benden gidenleri bir ben bilirim. Her adım attığımda ve her el uzattığımda, zor günlerinde yanında olduğum insanların nasıl bana sırt döndüğünü bir ben bilirim. Artık dünyamın merkezine kendimi koydum. Bu halime bencillik diyenler, zamanında kendilerini adam yerine koyduklarımdır. Sırtımdan vurduklarında hissettiğim acıyı bir ben bilirim. Beni bilen böyle bilsin. İster saygı duysun bana, ister silsin. Kendi yolumda nasıl yürüyeceğimi kimseler bana söylemesin. Varacağım yeri Allah, duracağım yeri ise bir ben bilirim.
U.Gokbulut
Hani diyorum ki bazen; bazı şeyler de en umutsuz anımızda gelse başımıza.
Ne bileyim işte; kör kütük âşık falan olsak biraz. Şu yüreğimizin pası gitse, içimiz erise, ayaklarımız yerden kesilse hani fena mı olur? Demli çayı keyiften, şarkıları sevinçten, şu hayatı da bizde biraz olsun ucundan kenarından değil de, ortasından yudumlasak hani. Gel gör ki değmiyor işte hayallerimizin kalbine gerçeklerimiz. Haketmeyenler hayatlarını en konforlu şekilde yaşarken, hayatın ağırlığı ve insanların sağırlığı karşısında eziliyor, mutluluk denilen o duyguyu hak edenlerimiz. Bakınca şöyle bir çevreye bazen kendinde olan ve olmayan o kadar çok şeyi sorguluyorsun ki, insan ister istemez kendine şu soruyu sormadan edemiyor; “Şu hayattan benim payıma düşen bu mu yani?” diye. Yanlış anlaşılmasın, bu bir isyan değil kesinlikle, bu sadece yaşanılan hayatın bir muhasebesi. İnsanın hayata kendi bakış açısından, kendi acısından bakıp, doğruları-yanlışlarıyla, sevapları-günahlarıyla ve yaşamayı hakedip yaşayamadıklarıyla yüzleşmesidir. Halini anlatacak ve anlayacak kimse bulamadığı için, çekilip kendi kabuğunun içine kendiyle dertleşmesidir.
*
*
______U. Gökbulut_____