Ahmet Şerif İzgören’in babasına ithaf ettiği kitaptır aslında. İçinde sevgiyi, dayanışmayı, paylaşmayı, yardımlaşmayı barındırır. Onun hakkında çok bahseder ve bir okurdan gelen mektupla başlamayı uygun görmüştür kitapta.
Ancak...
Her çocuk babasına aynı hisle yaklaşmaz, hatta büyüdüğünde bile yaklaşmaz. Aile geleneklerinden gelen bir gen mi desek, fillerin küçükken ayağına takılan zinciri büyüdüğünde de koparıp kaçamaması sendromu mu desek bilemedim, bir durumdan ötürü asla saygısızlık yapmasa da sevgisizdir, o sevgi eksiktir. Bilhassa kız çocuklarımız bu konuda daha duygusaldır.
Kendimden örnek vermek gibi bir fikrim yok tabi ama şunu da söylemeden geçemeyeceğim ki, ne kadar güzel olsa da bana zerre hitap etmeyen, beni hiçbir şekilde etkilemeyen, sadece kafa dağıtmak ve adeta hayalimdeki birini okuyarak ilerledim kitapta. Kendi açımdan bir değişiklik hissetmedim. Bunda da yazarın suçu yok. Sadece kötü bir huyum var ve maalesef değişmiyor, en azından şimdilik ilerleyiş bu yönde ve bu kitap da fikrimin değişmesini sağlamadı.
Onun dışında ufak kırgınlıklar ve dargınlıklar yaşayan insanların okuması gereken, belki faydasını görebileceği bir kitap. İyi okumalar dilerim efendim..
