Zihnimde her şey apaydın, gecenin sessizliğiyse derin ve asude. Gölgelerin birbiriyle bağı narin ve değişken, doğal bir körpeliğe sahipler. Bazen onlardan bıkıyorum, sahiplerine geri vermek istiyorum ama bu artık olacak iş değil. Artık gerçek sahiplerini tanımıyorum.
Kendi ağlamamı duyuyorum, ağlamam anneminkine benziyor.
Sessizce, konuşmadan barışmak dünyanın en güzel barış ması.
Beni eski bir çarşafa sarıp dışarı çıktı, ben ise bir dünya korku ve ıstırapla kendi içime kapanıp kalakaldım.
Cuma, bayat ekmek alan, sepet satan eskicilerin sesi demek. Cuma, kamyonet hoparlöründen 'kesmece karpuz' diye bağıran satıcının sesi demek. Cuma, televizyonun yük sek sesi, Emir'in bitmek bilmez esnemeleri demek. Cuma, musluğun lastiğini değiştirmek, klozet sif o nunu tamir et mek; Cuma, kavgalarla dolu uzun akşamlar demek.
"Öldürseler de köylüyüz. Hepimizde aynı köylü zihni yeti var. Her birimizi dört duvarın arasında tutsalar da sade ce bedenlerimiz içeride, küf ü rlerimizi pencerelerden dışarı fırlatıyoruz. Pencerelerden, bütün bacalardan birbirimizin kavgalarını duyuyoruz."