Hayaller Ve Eski Güzel Günler
Hayal et. Güzel anılarını ve güzel günlerini. Güzel olacağını bildiğin geleceğini. Hayal et.
Hayal etmek suç değildir. Hayal etmek bizleri yaşatır, güçlendirir. Hatta bizi ayakta tutan hayallerimizdir. Tam pes edecekken, gelecekle ilgili olan o hayallerimiz veya yaşadığımız bazı güzel günler ayakta tutmaz mı bizi?
Güzel günlerinize ve güzel hayallerinize odaklanın. Kötü bir hayatı güzelleştiren şeyler, hayaller ve eski güzel günlerdir.
Konuşmanın Bir Sınırı Vardır
“İnsanlar konuşurlar. Karşısındakinin neler yaşadığına bakmadan, konuşurlar. Ancak bir kelime bile, bir haftanızı korkunç geçirmenize neden olabilir. Konuşmanın bir sınırı vardır ve maalesef çevremiz, bu sınırı geçenlerle kaplıdır. Size başaramazsın diyen olur, senden nefret ediyorum diyen olur, hiçbir işe yaramıyorsun ve yaramayacaksın diyenler olur. Ancak siz siz olun, sırf birilerine inat olsun diye bir şeyler yapmayın. Kendiniz için uğraşın. Zaten istediğiniz noktaya ulaşınca, onlara acıyarak bakacaksınız. Çünkü henüz siz merdivenin sonuna ulaştığınızda, onlar merdivendeki insanları itmekle meşgul olacaklar.”
Okur Takip Önerileri
İçinize Atmayın.
Kötü olayları içinize atmayın.
Bu, geleceğinizde korkunç şeyler yaşamanıza sebep olur. Sinir seviyeniz artar, daha hassas ve kırılgan olursunuz, daha utangaç bir hal alırsınız.
Kötü olayları bir yere not alın veya ağlayarak dışarı atın. Ama sakın, içinize atmayın.
İster istemez hepimiz, kötü olayları içimize atarız. Ancak bu korkunç bir hatadır.
Kendi ellerinizle, kendi vücudunuzu sona sürüklemeyin.
Ağlayın.
Ağlamak, insanı rahatlatır. Ağlayın. Üzüldüğünüzde üzüldüğünüz için, mutlu olduğunuzda mutlu olduğunuz için.
Ağlamak suç değildir. İnsan duygularını ifade edemediğinde, gözyaşları dökülmeye başlar. Ardından yaşlar şiddetlenir, insan ağlamaya başlar.
Duygular karışır, her şey anlamsız gelir. Belki her şey, bir hiçlikten ibarettir…
Ancak eğer ağlamasaydık, belki her ağlamamıza sebep olan olayın sonunda çok daha acı çekecektik.
Ağlamak, insana iyi gelir.
Ağlamak bir tedavi yöntemi gibidir.
Her şeyi içinize atmayın. Eğer ağlamak istiyorsanız ağlayın, kim tutar sizi…
Ayağa Kalk, Kötü Geçmişi Bırak.
Görmüyor musun, hayat sınıyor seni. Kaldır başını, “Ben varım!” de. Gözlerindeki ışıltıyı silen geçmişin izlerinden kurtul, gözlerini yeniden parlat ki, hayat seni bir an önce görebilsin.
Sayfa 45 - Doğan Kitap, Gülseren BudayıcıoğluKitabı okudu
Ölüm / İnsan
-Hepimiz, bir gün gideceğiz bu dünyadan. Ölüm, bir gün bizi de yakalayacak ve alıp, götürecek bu dünyadan.
Belki yeni bir hayata, belki de bir hiçliğe.
-Ölmek sadece toprağa gömülmek midir, bu hayattan çekip gitmek midir?
-Oysa ki, ölmeden de toprağa girebilir insan… Bazen her şey üstüne yıkılır, aniden. Ne yapacağını bilemez… Ve sonunun geldiğini düşünür. Öleceğini düşünür…
-Bazen sadece bitkin düşer insan. Fark etmeden kendini öldürür…
İnsanlar ve İnsanlar
İnsanlar ikiye ayrılır.
SÖZDE İNSANLAR ve İNSANLAR…
“Nasıl yani?” Diyebilirsiniz. Şöyle:
İnsan olmak sorumluluk gerektirir. Öyle ‘ben insanım’ demekle insan olunmaz. Yoksa herkese kolay ‘ben insanım’ deyince insan olmak. Nasıl bir mesleğe girerken zorluklara karşı karşıya kalıyoruz, insan olmakta böyle bir şeydir. İnsan, hayatı boyunca zorluklara karşı mücadele eder. İstese de istemese de etmek zorundadır.
Ancak bazı insanlar, bazı hileler yaparlar ve hayat denilen oyunda hep birincilikle diğerlerinin önüne geçerler.
Ha, eğer o insanlara sorsanız, insan olmayı çok iyi bilirler ancak insanlıklarını nasıl sürdürebileceklerini bilemezler. Çünkü sorumluluk kabul etmezler. Emek nedir bilmezler.
Gerçek insanlar hile yapmaz. Emek verirler…
Hayatın her anını dolu dolu yaşar, kendi emekleriyle bir şeyleri başarırlar.
Ve hayat sonunda hak edene hak ettiği sonu verir. Çok geç olsa bile, elbet hayat intikamını alacaktır…
Dağınık Yapboz Parçaları
Dağınık birer yapboz parçaları gibidir beynimiz. Bazen bir şeyi hiç beklenmedik bir anda yerine oturtur, bazen bütün parçaları küçücük bir kararla altüst ederiz…
Ancak beynimiz öyle karmaşıktır ki, bu yapbozu ne zaman çözeceğimiz bir belirsizliktir. Hayat her zaman bir yapboz parçaları gibi çıkar karşımıza. Tamamlamazsak dağılan, tamamlamaya çalışırken karmakarışık bir hale getireceğimiz veya zaman zaman bazı parçalarını kaybedeceğimiz bir yapboz gibi…
Aslında bu yapbozu tamamladığımızda, ortaya çıkan tabloyla ilgili geriye iki şey kalır.
Ya bu tabloyu yaşarız, ya da bu tabloyu sonsuza dek yaşatırız.
