Canımın acısıydın.
Ben bir tek o canı unutmamak için her şeyi hatırlamıştım.
Didem Madak
Şehidin var Türkiye
İşte bu bayrağı sevmenin bu topraklarda yaşamanın böyle bir bedeli var. Neymiş bu bedel? Böyle kanlı bir günü UNUTMAMAK
KAÇINILMAZ HAKİKAT: ÖLÜM
Sürekli bir koşuşturmaca halindeyiz. Geçen her saniye, her dakika bizi biraz daha yaşlandırıyor, ömrümüzden çalıyor. Her an ona bir adım daha yaklaşıyoruz, fakat unutuyoruz. Belki de nefes aldığımız her defa aklımıza getirmemiz gerekir onu.
Ya hiç beklemediğimiz anda kesilirse nefesimiz? Uyumak üzere kapattığımız göz lerimizi bir daha hiç açamazsak? Annemizi, babamızı, eşimizi, gözümüzden sakındığımız evladımızı ya da en iyi dostumuzu hiç beklemediğimiz bir anda kaybedersek? Ne kendimize ne de sevdiğimiz insanlara ölümü yakıştıramıyoruz bir türlü. Ölüm ise Rabbimize kavuşmanın ilk adımı, sonsuz hayatımızın başlangıcıdır. Ölümün her an kapımızı çalacağını aklımızdan bile geçirmiyoruz. Halbuki, "Lezzetleri yok
edeni (yani ölümü) çok hatırlayın." (Tirmizi, Zühd, 4) buyurmuştu Efendimiz (s.a.s.) çağlar ötesinden.
Yaratılış amacını unutmamak, ahirette kazanabilmek için ölümü hatırdan çıkarmamamız gerek...
(Alıntı)
Huzur sokağında yürür gibi yürürüz bazen. Adım atarız, her adımda biraz daha yanarız . Yürüdüğümüz yol düz gibi görünür ama biz o yolda boşuna çabalarız. İçimizde olan kor alevi alıp bir kenara atmak yerine attığımız her adımın kenarında saklarız. Silemeyiz çoğu zaman birçok şeyi. Aklınızda tutar, içimizde saklar ve unutmamak için üstün bir çaba sarf ederiz. Aslında bir nefes alsak, birkez kendimize inansak , birkez içten içten tebessüm etsek her şey yoluna girecek ama biz olmaması için üstün bir çaba sarf ediyoruz. Bazı şeyleri fark edeceğiz, ancak geç olacak. Umarım hayatı geç fark eden değil, hayatı erken fark edip içten gülenlerden oluruz. Hâla yoldayız, hâlâ ümit var.
