Zira korkutmayı yahut acı vermeyi erkeklik sayan zebaniler , davet edilmedikleri bir anın kendi halinde sessizliğine saldırmaktan yıkıcı bir haz duyarlar .
Beklemek zamanı ağırlaştırır .
Kim sırdaşlarını sever ki ? Sırrın emanetçisi gönülsüz bir hamal , kör bir kurşun gibi sokaklarda dolanırken , kim anlık bir patlamadan ya da zaruretten dolayı sırlarını verdiği birini sevmeye devam edebilir ? Sır verenlerin aklına şaşarım .
Ağzımı açıp da kimseye tek kelime etmedim , etmem .
Çok zenginler , çok güzeller , çok cesurlar , türlü türlü maceraya atılanlar , akıl küpleri , sefa pezevenkleri , depresif alkolikler , neşeli mirasyediler , tuhaf karakterler , renkli hayatlar cezbetmez beni .
İçim boşalmış gibi , hiç bu kadar yorgun olmamıştım daha önce .
Her şey olup bittikten sonra , ne yapacağını bilememenin verdiği tedirginlikle halının üzerinde büzülüp , ölmek üzere olan minik bir böcek gibi ikiye katlanmaktan fazlasını beceremedim .
İnsan sadece dışarıdan gelecek tehlikelerden değil ; içeridekilerden , kendi gizli yaralarından da korkar . Hatta en çok onlardan ... Çürümüş bir vücutla çırılçıplak kalmaktan ya da itinayla saklanmış bir sırrın açığa çıkmasından , dile düşmesinden korkmak gibidir bu .
Bu hale düşmeyi kim ister ki ! Hele ben , ömrü boyunca , geçmek bilmeyen çocukluğu boyunca , en çok zavallı olmaktan , öyle görünmekten korkmuş olan ben ...
Acıyan , kendini yüce duygulara malik , iyi yürekli bir insan olduğu yalanına inandırmaya çalışır . Halbuki bencil bir sahtekârdan fazlası değildir .
Acımak , kıl payı yırttığın mutsuzluğun diyetini uğursuz , cüretkâr bir sadaka gibi dağıtmaktır .
Acımak , başkalarının çektiği azaba bakıp , onların yasını tutarmış gibi yaparak kendi mutluluğuna şükretmektir .
Herkesten tek bir şey olması bekleniyor. Oysa insan aynı anda bir çok şey.
Sayfa 325Kitabı okuyor
Korkularımızda haklı mıydık yani? Yoksa bizi asıl öldüren bizzat korkunun kendisi miydi?
Sayfa 315Kitabı okuyor
Hepimiz zor bırakıyorduk sıcak yerlerimizi. Hayatlarımızı, sevdiklerimizi, güvenlikli sığınaklarımızı, koltuklarımızı...
Sayfa 314Kitabı okuyor