Kendine inanma…
Kendine söylediğin, inanmayı hiçbir zaman seçmediğin ama inanmak için programlandığın bütün o yalanlara inanma. İyi, güçlü, zeki bir insan olmadığını söylediğinde inanma. Kendi sınırlarına ve sınırlamalarına inanma. Mutluluk ya da sevgiye layık olmadığına inanma. Güzel olmadığına inanma. Sana acı çektiren hiçbir şeye inanma. Kendi dramına inanma. Kendi yargıcın ya da Kurbanına inanma. Sana aptalın teki olduğunu, kendini öldürmeni söyleyen iç sese inanma. İnanma, çünkü gerçek değil…
Ben söylediklerimden sorumluyum, senin nasıl anladığından değil.
Gerçek neşter gibidir, yaralarımızı açıp yalanları ortaya çıkarmak acı vericidir…
Her şeyi zihnimizdekilere göre değerlendiririz. Korkuyorsak algıladıklarımızı korkuyla yorumlarız. Öfkeliysek algılarımız kızgınlığın süzgecinden geçer. Duygularımız, dünyaya ardından baktığımız filtreler gibidir.
Kimsenin sizi sevmesine ihtiyacınız yok. Sevgi içten gelir. İçimizde yaşar, hep oradadır…
Siz, olduğunuza inandığınızsınız.