Utanıyorum senden ya rab
Günahlarım oldu bir nehir şarab
Akıp giden gözyaşlarım utancımı arttırıyor
Senden hak etmediğim bağışlanmayı dilemek
Eşdir şanına küfür, ilmek ilmek
Buraya duygularımı yazdıktan sonra beğeni almalarından biraz utanıyorum. Çoğu zaman çaresizlikten yazıyorum. Şiirlerimi ya da kolajlarımı paylaştıktan sonra da hissediyorum bunu. Diğer insanların bu iletileri beğenmesinde yazan kişinin belini büken, onu doğrudan olmasa bile belli belirsiz bir utanca sürükleyen bir şey var. Fakat bu, diğer gözlerin artık belirli bir biçimde bir sorunu görüyor veyahut bir insanın bir parçasını tanıyor oluşundan değil. Paylaşan öznenin bir duruma "itilmiş" olmasından.
- SENSİZ OLMADI -
Kaybolan neşemi şarkıda sazda
Bulmayı denedim sensiz olmadı
Felekten bir gece çalıp biraz da
Gülmeyi denedim sensiz olmadı
Hasreti herkesten çok tanıyorum
Bu zehrin üstüne yok sanıyorum
Yaşlı gözlerimden utanıyorum
Silmeyi denedim sensiz olmadı
Doğmanı bekledim battığın yerden
Dönmeyi bilmedin gittiğin yerden
Beni sarhoş diye sattığın yerden
Gelmeyi denedim sensiz olmadı
Evlenmiş dediler çıldıracaktım
Resim mektup şiir ne varsa yaktım
İlmeği kaç defa boynuma taktım
Ölmeyi denedim sensiz olmadı
Cemal Safi
Blue
Aynı olduğumuzu sanıyordum
Bir çiçeğin güller açan dalı
Şimdi utanıyorum
Sana yalan söyledim
Üzgünüm, aşkım, elimden geleni yapıyorum
Ne sakladığını bilmiyorum, kapıyı aç
Aklımın bir köşesinde, hala çok uzaklardayım
Kafeste bir kuş, benim için yaratıldığını sandığım
Siyah beyaz olmayı deniyorum
Ama ben çok maviyim
Karanlığın Gözleri
Şimdi yoksun
Seni dilediğim gibi düşünebilirim artık
Tutar ellerini öpebilirim uzun uzun
Kimseler ayıplayamaz beni
Yokluğunda seni nasıl sevdiğimi anlayamazlar
işte gözlerin, işte dudakların
Senin olan ne varsa karşımda duruyor
Ayaklarını dilediğim yere götürebiliyorum artık
Sevdiğim şarkıları söyletiyorum dudaklarına
Ve hoyrat ellerimle
Her gün
kimse yokluğunda bunca sevilmedi
kimse yokluğunda ilahlaşmadı bu kadar
saçların böyle daha güzel
sen daha güzelsin
gelecek mutlu günlerin ışığında
her şey daha güzel
ne var ki ayrılığın adı kötüye çıkmış
yoksa bin yıl daha yaşamak isterdim
ve seni bin yıl daha
ayrılıklar içinde sevmek isterdim
ama biliyorsun nihayet ben de insanım
umutsuzluğa düştüğüm anlar oluyor
hiç gelmeyeceksin sanıyorum
o zaman kurşun gibi bir korku saplanıyor kalbime
katran gibi bir yalnızlıktır sarıyor içimi
yalnızlığımdan utanıyorum
beni sevmesen ölürdüm
beni sevmesen bir çakıltaşıydım şimdi
beni sevmesen bir duvar gibi sağırdım
kördüm bir ot kadar
ölümden acıydım, ölümden beterdim
beni sevmesen
dünyayı bütün insanlara zindan ederdim,