"Ondan daha az mutsuz olduğum için utanıyorum."
Aynanın içinde sus pus bekleyen yaşlı adama bakıyorum. Utanıyorum ondan, seni taşıyamadım diyorum, bıraktım bir yerlerde... Değil mi, öyle yaptım?
Sayfa 64Kitabı okudu
Saçma bir güzellik algısı, bir insanı kendinden soğutmaya yetiyor maalesef.
Yıllar boyu kendimi bir başkası sanmaya çalıştıktan sonra, bugün hâlâ utanıyorum belki bedenimden, utanıyorum başkalarına benzeyememekten, kendim olmaktan ama eskisinden çok daha az...giderek daha az...
Sayfa 100Kitabı okuyor
Böyle cümleler yazıyor, sonra da utanıyorum. Bu uzun dingin yılların beni ne hale getirdiğinden utanıyorum. Hâlâ “kalıcı bir bağlılığı” ya da “aşka benzer herhangi bir şeyi” yürütebilir miyim? Bir buluşmayı, günlüğümün sondan bir önceki bahsi haline getirmeden, dolu dolu, kendimi kaptırarak yaşayabilir miyim?
Sayfa 76Kitabı okuyor
Utanıyorum, o halde varım !
Var olmak utanmakla başlar…
Sayfa 58 - Az kitapKitabı okuyor
Utanıyorum senden ya rab
Günahlarım oldu bir nehir şarab
Akıp giden gözyaşlarım utancımı arttırıyor
Senden hak etmediğim bağışlanmayı dilemek
Eşdir şanına küfür, ilmek ilmek
"Jude" dedim, "neden yapıyorsun bunu kendine?"
"Çeşitli sebeplerden" diyebildi. "Neymiş onlar?"
"Bazen kendime öyle acıyorum, öyle utanıyorum ki hissettiklerimi somutlaştırmak istiyorum" dedikten sonra bana bir bakış atıp gözlerini yine yere çevirdi. "Bazen de o kadar aşırı duygu yüklü oluyorum ki, hiçbir şey hissetmemek istiyorum bunları uzaklaştırmaya yardımcı oluyor. Bazen de mutlu olduğumu fark edip olmamam gerektiğini kendime hatırlatıyorum.
Sayfa 418 - Doğan kitapKitabı okudu
Sana benzeyen taraflarımdan ellerimden ayaklarımdan utanıyorum ihtiyarlayınca sana benzemekten korkuyorum.
Buraya duygularımı yazdıktan sonra beğeni almalarından biraz utanıyorum. Çoğu zaman çaresizlikten yazıyorum. Şiirlerimi ya da kolajlarımı paylaştıktan sonra da hissediyorum bunu. Diğer insanların bu iletileri beğenmesinde yazan kişinin belini büken, onu doğrudan olmasa bile belli belirsiz bir utanca sürükleyen bir şey var. Fakat bu, diğer gözlerin artık belirli bir biçimde bir sorunu görüyor veyahut bir insanın bir parçasını tanıyor oluşundan değil. Paylaşan öznenin bir duruma "itilmiş" olmasından.
Ondan daha az mutsuz olduğum için utanıyorum.