Biliyor musun olric benim çok dostum var.
- Görüyorum efendim, sırtınızda izleri var..
Her doğum ve her ölümün ardından biraz daha büyüyorum.
Havada aşkın moleküller halinde raks ettiğini hissettiğim o gün, nevruzun ayak seslerini, lisan-ı halleriyle haber veren o ilk kır çiçekleri gibi, sen de gönül bahçeme baharın müjdesini getirdin... Kalbim aritmik atışlarıyla o müjdeyi alkışladı gece-gündüz...
Düşünceler uzayıp gidiyor. Uzaktan bir yerlerden Teoman'ın sesi geliyor. "İiikiiiyabancııı/birlikte ama yalnııızz/likiiyabaancııı..." Bir damla düşüyor masanın üzerine. Fincandan değil, gözlerinden...
"Nasıl söylerim ona artık seni sevmiyorum diye? Bundan sonraki hayatımda seninle birlikte yaşamak istemiyorum diyebilir miyim? Beni deliler gibi seviyor oysa. Hakkım var mı onu yarı yolda bırakıp hicrana terk etmeye?"
Beni Oğuz Atay öldürdü. Sonra o yeniden hayat verdi. Varlığımı ona borçluyum.
"zaman her şeyin ilacıysa, fazlası intihara girmez mi?"
Oğuz Atay
"Bağrına ömrümü ekeceğim toprak sensin."
Sayfa 38Kitabı okudu
"Yaralar kabuk bağlamışken neden deşeleyip yeniden kanattın?" dedim. Oysaki "gönül yarası" hâlâ derinlerdeydi. Kabuk bağlamak bir yana hâlâ için için kanamaktaydı.
Sayfa 38Kitabı okudu
Bizim hikâyemiz bir "yitik sevda" hikâyesidir.
"İki tarafın da gönlüne düşen bir sevdanın, gönülden gönüle bir köprü kuramayışıdır bizimkisi..."
Sayfa 37Kitabı okudu
"Unutmayın, her insan bir hikâyeyi barındırır içinde."
Sayfa 36Kitabı okudu
"Zaman her şeyin ilacıysa, fazlası intihara girmez mi?"
Sayfa 7 - Oğuz AtayKitabı okudu
Herkesin yüzüne bağırmak istedi, kötüsünüz diye.Ruhu ezildi,kendi sesini duydu yanlız sonunda kendi kötülüğüne karar kıldı.
Onu unutmuş gibi yaşarken,Onu beklemek...