Hayat dinleyerek öğrenilen bir bilmecedir, aynı zamanda da görerek yaşanılan bir tecrübe sahası.
Çok ufak şeylerden dahi mutlu olmak istiyorsak, zihnimizi, elimizde olanlara yoğunlaştırmalıyız. Olur da elimizde olmayanlar ya da elimizden kayıp gidenlere çokça zaman ayırırsak, hem zamanımızı kaybederiz hem de mutluluk adına kuracağımız hayallerimiz zayıflar.
Bulutları, yağmuru ve yağmurun yürek okşayan sesini anlatamamak üzücü bir durum... Fakat ben bütün bu güzellikleri gözlerimin içinde sakladım. Bazı şeyler dile dökülemeyecek kadar güzel ve kıymetlidir. Bir yağmur tanesi gibi.. Hissettiklerimi söyleyemiyorum ama söyleyenlerden daha ötesini yaşıyor ve görebiliyorum.
Dertlenmek, bir insanın yüreğinde yer edinmektir.
Birisinin elinden tutmak, köşesine çekilmiş zavallı bir çocuğun yanına oturup onu saatlerce dinlemek ya da insanları mutlu etmek için yaşıyor olmak...
İnsan, İnsanın içine umut üflemeli..
''İnsanlar neden sever ki?'' diye sordu profesör.
''Çünkü sevgi iyileştiricidir'' dedim.
Ne acı şeyler, insanın topraklarından niçin uzaklaştığını bilmiyor olması
Nereden geldiğimizi unutmamalı nereye gideceğimizin de öngörüsünde bulunmalıyız
İnsanlar, umutsuzluğu beyinlerinin bütün odalarında yaşattıktan sonra, ellerine geçirdikleri son umut tanesini gün yüzüne vurmaya çekinir ve korkarlar.
Son umudun kaybedilmesi, yaşarken ölmek gibi derin bir acıdır.