Okur Takip Önerileri
Ne istediğimi bilmiyorum artık sayın insanlar! Beni affedin!
Kafamın içini temizlemek mümkün değil demek ki.
Uyuyamıyorum. Uykuda değişeceğimden korkuyorum. Oswald gibi uyanmaktan korkuyorum.
Göğsümde sıkışıp kalmış korkuyu atabilsem yeter bana. O zaman aklım ve bedenim, istediğim gibi uyuşmuş olacak: beni yıpratan bu çelişme sonra erecek.
Normal bir insan olmaya zorladılar, bana boş yere vakit kaybettirdiler. Olmayınca da, anormal dediler.
Daha doğrusu, bana her şeyin öğrenilerek yaşanacağını öğrettiler. Yaşarken öğrenileceğini öğretmediler.
Geceleri beni uyandıran, her anımı büyük bir gerginlik içinde yaşadan şey, ‘o’ belki de ölüme karşı uyarıyor beni.
Her anı, ne yapmam gerektiğini düşünerek geçirdiğim için çabuk yoruluyorum. Bana müsaade.
Biraz sonra sessizlik gelecek ve ben korkularımla başbaşa kalacağım.
Yatağın içinde büzülmüş bu satırları yazarken nasıl kahramanca bir dayanma gösterdiğimi farketmiyorlar. Kimse, karşısındakinin parçalanışını görmek istemiyor.
Camdan bir kafanın içinde ağır bir beyin: başımı taşıyamıyorum.