Ama büyük çoğunluk yaşadığı için mutludur, kafasını fazla yormadan hayatın tadını çıkarmasını da bilir. Genel olarak bakıldığında, insanoğlu pek az ağlar; inlediğinde ise kendi edebiyatını yaratmış olur. Karamsarlığın demokratik bir söylem olarak ömrü kısadır. Dünyanın mutsuzluğuna yalnızlar ağlar –ağladıklarını da kendilerinden başka duyan olmaz. Bir Leopardi, bir Antero de Quental sevgilisiz, yoldaşsız mı kalmış? Evren baştan yanlış kurulmuş demektir. Bir Vigny az mı sevilmiş? O zaman dünya bir zindandır. Bir Chateaubriand mümkün olanın ötesini mi hayal etmiş? İnsan hayatı sıkıntıyla dolu bir uçurumdur öyleyse. Eyüb’ün her yerini çıbanlar mı sarmış? Yeryüzünü çıbanlar sarıverir. Bir melankoliğin nasırına mı basmışlar? Güneşlerin ve yıldızların ayakları acır.
Vigny hayatı, vakit doldurmak için boş işlerle uğraştığı
bir hapishane gibi görürdü. Karamsar olmak olayları en
kötü ve acıklı tarafından almak demektir ve böyle bir
tutum hem aşırı, hem rahatsız edicidir. Elimizde,
ürettiğimiz yapıtın değerini ölçmek için hiçbir kıstas yok
elbette. Tek derdimiz kendimizi oyalamak, bu doğru; ne
var ki yazgısını unutmak için boş işlerle uğraşan
tutuklular gibi değil, vakit geçirmek için yastık kenarı
işleyen genç kızlar gibiyiz, hepsi bu.