canımdan kaç can gitti saymadım o gece. kendimin en kıyısında ve kendimin en ücrasında gaseyanlarımın çaresizliğiyle koştum. kendimden kaçtım, bendeki senden, göğüs kafesimin içindeki o mezarlıktan kaçtım. dizlerimin üzerine çöktüm sonra. yol bitti. yol bitince eve döner insan hep.
inci çiçekleri dökülür saçlarımdan, bileklerim de çiçeklenemez artık.
bir şiir biliyorsun, ayakta bira içebilir. bir şiir nereden baksan şâirini seçebilir.
Okur Takip Önerileri
yolumdan geçmeyen şu sol yanına, hangi medeniyeti getirsem yıktın.
yüklemlerinizde bulun yokluğumu. ve beraber gülüşmediğimiz her günün ezberini yapın. kayda değer hislerinizi asla unutmayın. içimden sökün size boyun eğmiş yanlarımı. fark edilmeyen gözlerime büyük bir çizik atın. biraz kan revandır halim, bilirsiniz. havasında ben olmayan şu şehrin tüm nefeslerini içinize çekin. yargılarınıza bir yama oluşturur ve her gece kendime imzalatırım eserinizi. beni kanatan fikrinizle hüküm sürün. demediğinizi bırakmayın çünkü bir köşeye bırakılmış tek şey benim. ben bir köşeyim, beni hiç dönmeyin. siz sarılın ve ben buz keseyim. geç kalışlarınız her saniye birikir de bu yangın yağmurla sönmeyi bilmez mi. maviyi getirmez mi zihnim. yüreğime yaslanın. çekinmeyin, yine yaslanın. kaygılarıma dokunun, cesedinize dokunun. nasılmış, ölmek. öğrenin. öğretin. bana bir günü öğretin. mutlu ve umutlu olduğum. yeniden hayal kurmanın yanında gerçeğin her şeyi mahveden payını da öğretin. sizin bilmişliklerinizde yaşamak gerek belki bir süre. aptala yatmayı bilmek gerek. o masum emellerinizi evinizin en yüksek tavanına asın. yolunuzu ve dört duvarınızı aydınlatsın. biliyorum, emellerinizde yaşıyorum ama o tavana bir de beni asın.
ben, gece ikiyim. günümün ağrıları tonlarca kelimeye dizer beni. tek tek vurulurum. tek tek yanarım bu kimsesiz hisseden yazılarımın aslında bir seni olduğuna. sen, beni, gece iki yaptın. ama iyi değilim. adımlarımın ikilemde kaldığı o eski anıların girişindeyim. bu giriş küçük bir kapıdan değil, bu giriş birinin sol tarafından da değil. tam da beynimin içinden, bir kayayı istemsizce aşındıran su gibi bir öfkeyle sağlanır. ben öfkeliyim. ondan yanayım. su sızdırmam öfkemle arama. onu aşındıran olursa bir kaya da ben olurum. seni hatırlatan her şeyim onda gizli. bu yüzdendir öfkeme yenilip dururum.
hissetmeyebilirim. ellerimden ötesi düşlerimde parlak bir geleceği yansıtabilir. acıyı görmeyebilirim. titrek bir çocukluğu ve payıma kalan en nadide boşluğu saklayabilirim. o boşluğu susmayabilirim. ifadelerimi bir ağacın gölgesine gömebilirim. hiç kimseye sezdirmeden o gölgeye bir mezar daha açabilirim. ve üzeri karla kaplanana kadar ölebilirim de. ben hissetmeyebilirim, bak. çoğu zaman hiçbir şeyi ama en çok da bu yaşamı. bu yaşam, sanki her gün bir ölüyü uyandırıyormuş gibi alnımda çizgiler artırmaktan bıkmayabilir. sana söyleyebilirim, bu bir sır değil. bugün yanıma kalan olmayabilirsin. hatta yarın arkamda bile kalabilirsin. bana hiç gelmemiş de olabilirsin. sen bu ihtimalleri çok sevebilirsin. ve ben tekrar ağlayabilirim.