Bir kişiye yapılan haksızlık, bütün topluma karşı işlenmiş bir suçtur. Bu bilinci paylaşmak ve bu sorumluluğu yerleştirmek zorundayız. Uygarca paylaşılan sorumluluk bilinci, özgürlüğün de, demokrasinin de tek güvencesidir. Bu güvence sağlanmadıkça, demokrasinin temeline bir tek taş bile konmuş olamaz.
Unutmayalım ki " cesur bir kez, korkak bin kez ölür". Önemli olan, insanın böyle bir toplumda "mezar taşı" gibi suskunluk simgesi olmamasıdır.
Devrimcilik sorumluluk ister. Eylem ve düşüncelerinde sorumluluk duymayan devrimci, emekçi sınıf ve tabakalarda kök salamaz. Eninde sonunda, "bir küçük burjuva anarşisti" olarak, emekçi yığınlardan soyutlanır.
Unutmayalım ki, bazı insanlar, cinayetlere, haksızlıklara ve yolsuzluklara susarak da katılmış olurlar...
Unutma bizi.
Unutmadık seni.
Bir gece sabaha karşı
Pranga vurulmuş ellerimiz ve ayaklarımızla
Çıkarıldık idam sehpalarına,
Herkes tanıktır ki korkmadık.
İçimiz titremedi hiç.
Mezar toprağı gibi taptaze,
Mezar taşı gibi dimdik boynumuzu
uzattık yağlı kementlere.
Asıldık ey halkım, unutma bizi
Vurulduk
Asıldık
Öldürüldük Ey halkım
Unutma bizi
Kanserdik;
Ölüm her gün
Bir sinsi yılan gibi dolaşıyordu derilerimizde.
Uydurma davalarla kapattılar hücrelere.
Hastaydık. Yurt dışına gitseydik kurtulurduk belki.
Bir buçuk yaşındaki kızlarımızı
Öksüz bırakmazdık.
Önce, kolumuzu, omuz başından keserek, yurtseverlik borcumuzun diyeti olarak fırlattık attık önlerine.
Sonra da otuz iki yaşında
Bırakıp gittik bu dünyayı, ecelsiz.
Öldürüldük Ey Halkım
Unutma Bizi
Bu kısımda Harun Karadeniz'den bahsedilmektedir.Kitabı okudu
Göz göre göre
Öldürüldük Ey halkım
Unutma bizi
Vicdan sustu
Hukuk sustu
İnsanlık sustu
Yaşamımızın en güzel yıllarını
Birer taze çiçek gibi
Verdik topluma
Vurulduk ey halkım,
Unutma
'yüreğini, yüreğimizde yaşayarak katıldık o büyük kavgaya.'
Toplumun Uğur Mumcu'ya borcu var, çünkü o halkı için yaşamını verdi... Bu borç ödenecektir sanırım.
Yaşama inanmış, onu daha güzel kılmak için seferber olmuş kişi isteyerek ölüme koşmaz. Onu oraya götüren, yaşamı güzelleştirmek yolundaki mücadelesinin seçeneksiz oluşudur. Bir kez mücadeleyi başlattığı zaman, o artık sonu görerek vazgeçme, seçeneğine sahiptir de, bu seçeneği kullanma özgürlüğüne o öz karşı çıkar. Uğur da öyle gitti.