Fabrikada tütün sarar
Sanki kendi içer gibi
Sararken de hayal kurar
Bütün insanlar gibi
(...)
Dışarda bir yağmur başlar
Yüreğinde derin sızı
Gözlerinden yaşlar akar
Ağlar fabrika kızı
Yağmur
Yağmurlu bir sabah ile başladım güne
Şiirler okudum
Şiirler yazdım sana
Pençeden bakarken pencereden
Yağmurlu
Sokaklar geldi aklıma ,
Beraber ıslandık
Beraber güldük
Beraber ağladık
Arnavut kaldırımlı sokaklarda
Sevgilin ne güzel günlerdi
Yağmurun yağması
Engellemedi sana olan sevgime
Mehmet
Şimdi sen kalkıp gidiyorsun. Git
Gözlerin durur mu onlar da gidiyorlar. Gitsinler.
Oysa ben senin gözlerinsiz edemem bilirsin
Oysa Allah bilir bugün iyi uyanmıştık
iniyorum maktul minarelerden
taraçadan, bahçeden
ilk tanıyı bulanların indikleri her yerden
ilk tanıyı bulandıran bir vaşakla birlikte
İyi, ahlakçıydı. Doğru, hesapçıydı. Oysa güzellik, sonsuzdu. Güzellik, bir sözde, bir yüzde, yağmur düşen bir duvarın işlemesindeydi. Görüntüsü yokken bile insanın içinde ki hayalde ve bilinmez bir anlamdaydı. Kırları keşfetmekten yorulan insan, kentte kendi doğasını yaratmaya başladığından beri, cama, çeliğe, elektriğe can verdi. Yaratmanın tadını aldı. Aynalara bakıp, ben doğanın kaşifi değil kentin yaratıcısıyım, dedi kendi kendine. İnsan ile doğa arasındaki ikiliği kaldırdı, ruh ile maddeyi birleştirdi. Bütün zamanları ve mekanları bir araya topladı. Kente baktığında, yalnızca geçmişi değil geleceği de gördü. Sonra yoruldu hızlı koşmaktan. Karamsarlaştı. Umutsuzluğa düştü. Güzellikteki çirkinliğe, varlıktaki yokluğa kapıldı. Takatsız kaldı. Kentteki güzelliğin can çekiştiğini mi görüyordu? Öyleyse yeniden can vermeliydi o güzelliğe. Kentteki yaşamın değersizleştiğini mi hissediyordu? O yaşama yeniden değer katmalıydı. Tutku mu bitiyor, sırlar mı tükeniyordu? Kenti tutkuyla sarmalı, hırpalamak yerine onu yeniden fethetmeliydi.
Ey aşk! Bu nasıl bir sır? İçine giren tufan oluyor.
Bu nasıl bir hırka? Kim giyse aşk sarhoşu olup çıkıyor.
Aşkın çilesini küçümsediğiniz an içinizdeki cehennem büyür.
Aşkın çilesiymiş aşka dayanak olan. Yeter ki yan! Dumanın bulut olur.
Yeter ki yak! Ummanlar kazan olur. Nerede ateş, orada su.
Nerede su, orada ateş. Ne tuhaf kimya!
Köle pazarında satılan insanlardan daha çok, inancını pazarlayan zavallıcıkları gördüm.
Sayfa 283
Avuçlarımda yalnızlık
Kırılgan bir bakışla
Dokunur yüreğime
Yaprak dökümü bu sarı gecede
Bana yaşamdan bahset
Ağaçlardan kuşlardan
Yağmur sonrası kokan topraktan
Öyle soğuk ki bedenim
Kırıldı tüm sözcükler heceler çöktü
Kalbimde bir kilitlenmişlik
Zehirli bir sessizlik
Aşk Bu Ya Seni Bende Unutmuş
youtube.com/watch?v=eyYy1c0...
Geceye ikinci dem... İyi geceler...
Suskun
Sus, kimseler duymasın.
Duymasın ölürüm ha.
Aydım yarı gecede
Yeşil bir yağmur sonra...
Yağıyor yeşil.
En uzak, o adsız ve kimselersiz,
O yitik yıldızda duyuyor musun?
Türkiye İş Bankası
Bitiyor yine ilacım süremem yarama merhem gelemem ben
Gidiyormuş baharım
Soluyor çiçeklerim
Yeniden düşenem ben
Gül yağmur gül
Ağladın yetmedi
Üşüyor hayallerim gül
Ey kibirli aşk
Cesaretim var ama
Ellerin soğuk mu daha ?
Gövdene imrenirdi ok atmayı bilenler
gövden aklın gibi engebeli ve dakikti
sokaklarda kavga çıkardı senin yüzünden
sen topuğunu gösterirdin ve dövüş başlardı
ejderlerle çarpışırdı bey çocukları
müminler müşriklerle savaşırdı.
Toprak ve yağmur savaşırlardı
anahtar ve kilit
birbirlerine girerdi ekmekle bulutlar
kan ve su
nadirle zenit.
Yağmur, yağmur, yağmu…. Bütün serçeler ,bütün yapraklar, bütün kirpikler. Canımda dönüyor. Sen büyüsün.Odasın. Sokaksın.
Sayfa 31 - KırmızıkediKitabı okuyor
Sıfırın Farklı Dillerde Adlandırılışı
Antik Çağda Çinliler sıfır rakamını “ling” kelimesiyle
çağırıyorlardı. “Ling” yağmur yağdıktan sonra herhangi bir
nesnenin üzerinde kalan küçük su parçasına verilen isimdi.
Bugünkü birçok Latin dilinin kökenini oluşturan Sankrit dilinde, sıfırın “gagana (uzay)”, “sunya (boşluk)” ve “bindu
(nokta)” sözcükleriyle adlandırıldığı görülmektedir.
Şairim
şiirden anlarım,
en sevdiğim gazel
Anti Düringidir Engelsin..
Şairim
bir yıl yağan yağmur kadar şiir yazdım..
Fakat asıl
şaheserime
başlamak için
Hafızı Kapital olmayı bekliyorum.
Nazım Hikmet Ran