Gözümü gizliyorum gözlerden
bir maske yapışmış ki yüzüme
sayıklayarak uyanıyorum
bu yüzü kimden aldım
o başkası bu da bensem
Gitsem uzaklara
yollar açılmıyor önümde
her adımda rüzgâr doluyor içim
yağmur dışa vuruyor utancımı
nefesimin buğusuyla kapanıyor ufkum
acı veriyor suya her dokunuş
bu batak yürekle yeryüzünde
Bıraktım ben beklemeyi
saklanıp çocukluğuma.
Onda da sır kalmıyor
arka yüzü bugün olunca
Adaletin vicdan tüyü, tüyün darası
Sular seller, tufandan bu yana yalnızlık
Her şeyin geç olması ama henüz ey
Şimdinin acısı, acının kadim pası
bunlar sensizlik değil
belirsiz bir başkayım
nedensiz bir oluş
niteliksiz bir varlık
kendinde şurda burda
Suyu ararken buldum kendimi
Susuz bırakılmışların kanmazlığıyla
Bir acıda, bir umutta, bir hayal aynasında
Karayım, şiirim benden de kara.
ölçtüğüm her şeyde aldandım diye
hayatım elimden kaymadı belki daha
kanatlarım kaç kez yandıysa gazalarda
o denli gümrah çıktım küllerinden deyip
avundumsa da huzur bulamadım çok zaman
Düştükçe büyüyen çığ gibiyim bu gidişle
Bir gün benden bir nem bile kalmaz dünyaya
Aşka bedel varsa ayrılıktan öte
ödüyorum ödeyeceğim daha da
vurmak isteyene açtım sırtımı
yaban saymış olmalı içindeki beni
Dönüşüm yok aşk fısıldıyor bu vadi ha bire, ters akamam
ya o aşk denizine karışırım ya da yatağı belirsiz dip sulara.
Esirin ışığı aya benzer
Ay da bir esir değil mi
Bağlı değil mi bizler gibi
Kederi karanlığı deler
Geçti yok bir şey yineleyip
yok bişey diyorum mırıltıyla
duyduğumu sandığım sesleri
yankılayarak geçiyor günler
biraz daha bozuyorum dünyayı
Beni şaşırtan
İçime çektiğim o mavi çöldü
Ömrümü bir seraptan artıran
Ya şu dünya şu zonklayan ağrı
Hangi duvar ördü sizi
Hangi nemden yoksun kaldı dudaklar
Hiç damla düşmedi mi eriyenlerden kalbinize
İnsanlar?