Lakin zaman denilen mefhum yine zamanla, en büyük kederlerin ve hatta en büyük sevinçlerin ciddiyetini azaltıp en kısa vakitlerde acı tatlı her şeyin üzerine mazi denilen çizgisini çekerdi.
İşte insanoğlu bir kere daha irade denilen kaleyi, nefsi emmarenin ordularına yenik düşürecekti... Düşürecekti çünkü, insan denilen varlığın içi, iman ve küfrün amansız mücadele verdiği en korkunç harp meydanıydı...
İnsanlar,insanlar...
Muratları ayrı ayrı olan insanlar...
Anlaşılmayan,bilinmeyen insanlar...
Ne istediklerini bilemeyen insanlar...
Kendilerini tanımayan insanlar...