utanmak gülleri siyah açılır gözlerde uğursuz
lâternalarla ayaktadır coşmakta frenk mahallesi
nâzım'ın pirâye'yi sevdiği zamanlar
ölse ölümünden ne suçlar çıkarılırdı
nerde tâvus kuşları nerde müjgân'ın gençliği
nasıl da sevdim ne iştir bilmeden sevmeyi
onu terkettiğim külrengi salı
bir ölüm fırıldağı içimsıra dönüyor
her boş bulduğu sâniye aralığından
okşar uzanıp mülâziminin solgun ellerini
yeniden başlamaklarla geçiyor ömrümüz
iyimserliklerimizi duvarlara çarpıyorlar
ezilmek ezildiğinin farkına varamadan
iliklerine kadar yaslı umutsuzluk yası
memeleri dolu kara böğürtlen uçlu
kemiklerine sımsıkı sarılı kasları
ne bir saat tıkırtısı beklemelerle dolu
ölümü ölüm yapan güzelliğinden
böyle hep bir şey kopuyor bir şey kırılıyor
sabaha karşı gel eski gözlerinle gel
oyun bitti ışıklarımı söndürdüler
yokmuşsun gibi gel öldürmek vakti gel
pancurların gerisinde kararıyorum
içime belalar doğuyor sonbahar doğuyor
beni de kırdılar ben artık küsüm
yağmurlar yağmıyor ağaçlarıma
yalnızlığı tükürmek ikiye katlanarak
hiç sevilmediğini taş gibi anlamak
korkularım oldum bittim kimsesizdiler
yalnız bir mısra mıyım ıslanıyorum