bitmeyecek bu benim alıp başımı
gittiğim
senin için kaç İstanbul değişerek
baksalar da sanki görmüyorlar
içlerinde hazır açık bir mezar
su gibi erir iliştiklerim
kıvılcımlar uçar kirpiklerimden
yaprakları gittikçe azalan
ne kadar geçse de aradan
kurşuna dizilmek kadınları
yaşamak hesabında yarım kalmışlar
ölmek hesabına katamadığım
bir yerde atomun çekirdeğiyim
bir yerde artı sonsuzum
çirkin bir ağızda dişlerim
bir bıçak değer dudağıma
bir nabız yoklar ki daima
hızlı bir nabız yoklar elim
öpüştüklerim hırsızlama
kaçak silahların içindeyim
sevişmek kapısının kapandığı
hepimiz en azından kendimize
mahkûmuz
en büyük özgürlük ölmekmiş deniyor
sakın ha adamı boğuntuya getirirler
her akşam orospu çocuğu her sabah piç
her saat başında bir karanlığa dönüyor
ölüm kadar çabuksa eğer yaşamak
hiç doğmamayı isterdim ama
bir kere doğmuşum ölmek yasak
asıl sevdiklerim en içimdekilerdir
onlarla yaşarım eğer yaşarsam
üstüme varma bulutları tutamam
böyle paldır küldür gideceklerdir
gelmezsen farketmez kimseyi aramam