Oopsss! Kadın kıyafeti mi :) Macera var gibi...
Vuslata nail olmak için bir kadın kılığına girmek gerektiği hayalinde canlanır. "Ah, sahiden, kadın kılığına gireyim. Nakış öğrenmek bahanesiyle bu nakış ustasına gideyim. Evini öğrendim ya, sonra ötesi kolay. Oh! Ne güzel aklıma geldi! Ne kolay şey! Oh oh, bıyığım, sakalım yok, boyuro kısaca. Aa... Saçım yok! Fakat bir perukçudan satın alırım. O da oldu. Pek güzel. Bir ferace, bir de yaşmak... Lakin yok, yaşınağı takamam. Doğrusu... Ha, yüzüme siyah bir yazma yemeni, arkama da bir çarşaf ... İşte bu kolay. Sokakta da kimse tanımaz. Nasıl daha önce böyle bir şey aklıma gelmedi? .. " diyerek ümitsizlikten ümide döner. Tebdil-i kıyafeti zihninde kurdukça kurar.
Sayfa 42 - Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, Çeviri : Ömer Aslan, VI. Basım: Şubat 2020Kitabı okudu
En zoru da yaşadıklarını fark ettirmemekti.Gülmekti fark ettirmemek için ve öyle bir noktaya gelirki anlatsanda zaten anlayamazlar.Anlamaları inanmaları için hayatının bir gününü yaşamaları lazımdı.
Tüm bunlarla yaşmak zor
Bir şekilde geçiyordu her şey
İyiye mi gidiyor kötüye mi belirsiz.
Evet ve en ağrı öğüt almaktı onlardan.
Mustafa Kemal
dağ başını efkâr almış
gümüş dere durmaz ağlar
gözyaşından kana kesmiş gözlerim
ben ağlarım çayır ağlar çimen ağlar
ağlar ağlar cihan ağlar
mızıkalar iniler ırlam ırlam dövülür
altmış üç ilimiz altmış üç yetim
yıllar gelir geçer kuşlar gelir geçer
Kendi masalımı yazmak istiyorum
Gerçekler böyle miydi oysaki masalarda kıraliçeler prensesler prensler cüceler cadılar periler ... Bunların Anlamı yok muydu sadece küçüklere söylenen yalanlardan mi ibaretlerdi ama ben bunlara inanmak istiyorum kaç yaşına gelirsem geleyim masal dünyasına inanarak yaşmak istiyorum
"İyi yurttaşlar arasında yaşmak mı daha iyidir,kötü yurttaşlar arasında mı? İyi insanlar çevrelerine her zaman yararlı olurken, kötüler onlara zarar vermiyor mu?"
Nereden geliyor bu hırsımız? Renkleri, sesleri, kokuları ile önümüzde salınan bu dünya bize neden yetmiyor? Niçin bakmakla dinlemekle, koklamakla kalmıyoruz da ille anlamak, her şeyi kendimize, sonra da birbirine bağlamak istiyoruz? Yaşamak, yalnız tenimizle, tenimizin iştihalariyle yaşmak az bir bahtiyarlik mı? İşte hayvanlar, işte bitkiler, işte büsbütün cansız sandığımız taşlar... Onlar da yaşıyor, başlarına bir de ruh derdi çıkarmadıkları için yaşamağı, her günün getirdiği zevki bizden daha iyi tadıyorlar. Biz ise duygularımızın bildirdikleriyle kalamıyoruz; onlara inanmıyoruz, ışığın aldattığını, ışığın eşya üzerinde bir örtü olduğunu sanıyoruz. Işık kalkınca da memnun değiliz. Gene her seyin, bizden kendini gizliyen, bize kendini sezdirmek istemiyen bir yanı olduğunu düşünüyoruz. Bilmek, anlamak hevesi bir bilmemek, anlamamak hevesi oluyor. İçimizde sanki ne kadar uğraşsak, didinsek bilemeyeceğimizi, dışarıyı da kendi kendimizi de kavrıyamıyacağımızı bildiren bir ses var;"o melâle düşüyor", gene de durmadan o yolda koşuyoruz. Koşmak, durmadan koşmak, ama öyle bir koşmak ki ilerletmiyor, yer değiştirtmiyor. Kendi kendinde kalan bir hız...
Sayfa 60 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
