Cüneyd Suavi

Biraz önce titriyordun değil mi? Diye sormuş. Başında dönüyordu ama şimdi tamamen şifa buldun belkide aynı anda milyonlarca canlıda şifa buldu eğer biraz farklı gözle bakabilseydin, bu dünyayı mükemmel bir hastane görür, şifa veren kudreti fark ederdin.

BAHŞİŞ
Yaşlı adam, delikanlının cebine bir şeyler bırakırken:
–Allah senden razı olsun evladım, dedi. Bu ihtiyarı yeniden doğmuş gibi sevindirdin. Şu ufak hediyemi alırsan, daha da sevindireceksin.
Delikanlı, yapmış olduğu iyiliğin makbule geçeceğini daha işin başındayken biliyordu. Yol kenarında ağlayan dört beş yaşlarındaki çocuğun kaybolduğunu anlamış ve onun nereden geldiğini soruşturduktan sonra, bir taksiye bindirip evine getirmişti. Fakat delikanlı, aradığı evi bulduğunda büyük bir hayal kırıklığına uğradı. Yol boyunca gözü önünde canlandırdığı yüzme havuzlu ve uydu antenli villanın yerine, karşısında derme çatma bir gecekondu duruyordu. Üstelik kapıyı da çocuğun dedesi açmış ve torununa hasretle sarıldıktan sonra,kendisine teşekkür edip cebine bir kaç kuruş bırakmıştı.
Delikanlı, sohbet sırasında çocuğun anne ve babasının kaza sonucunda vefat ettiğini öğrenmiş ve yaşlı adamın bir ara ağlamasından istifade ederek cebine konulanları kontrol etmeyi becermişti. Üç beş tane bozuk , koskoca ceket cebinin köşesini bile doldurmuyordu. Evin haline bakılırsa, yaşlı adam oldukça fakirdi. Ama hiç olmazsa taksi parasını karşılayacak kadar bir bahşiş veremez miydi?
Delikanlının yüklü bir hediyeyle"yolunu bulma" hayalleri yıkılmış ve içinde bir şeyler kıpırdanmaya başlamıştı. Anlaşılan tahammül edilemeyecek derecede cimri bir ihtiyar ile karşı karşıyaydı ve ona mutlaka bir ders vermesi gerekiyordu. Yaşlı adamın yüzüne dik dik bakarken cebindeki bozukları avuçladı ve çocuğun ayakları dibine fırlatarak:
–Git de kendine oyuncak ufaklık, dedi. Böylelikle cömertlik nedir öğrenmiş olursun.
Yavrucak yere eğilerek paraları topladığında, delikanlının gözleri yerinden çıkacak gibi oldu.
Çocuğun küçücük avuçlarında, dört beş tane altın parıldıyordu."

..Askerlerden bazıları bir karınca yuvasına yakın bölgede ateş yakmışlardı. Peygamberimiz onları ikaz ederek:
"Siz yerdekilere merhamet gösterin ki, göktekiler de size merhamet etsin."buyurdu.

Peygamberimiz:
"İnsanlara verecek bir şeyim yok!" diyenlere: "Güler yüzün de mi yok?" diye sorar, güler yüzün bir sadaka olduğunu söylerdi.

TOKAT

Emektar Öğretmen, dersini bitirip sınıftan çıkarken; öğrencilerinden birinin diğerine çelme taktığını gördü. Düşen çocuk, en sevdiği öğrencisiydi ve canı yandığı için ağlıyordu. Öğretmen, onu yerden kaldırdıktan sonra üstünü temizleyip eve gönderdi ve öbür çocuğu kolundan çekerek öğrencilerin terk ettiği sınıfa soktu. Kendisi, aynı köyün ilkokulunda yirmi yıldan bu yana hizmet vermiş, o köyden evlenmiş ve tayini büyük şehirlere çıkmasına rağmen; bir yuva olarak bildiği okulunu terk etmemişti. Bu yüzden, öz evlatları gibi gördüğü öğrencilerin haylazlıklarına dayanamıyordu. Çelme takan çocuğu şiddetle azarladıktan sonra, onun korkudan tir tir titremesine aldırış bile etmeden suratına bir tokat patlattı.

Küçük çocuğun cılız vüzudu, tokadın şiddetinden bir yaprak gibi savrulmuş ve yeni çıkmakta olan dişlerinden akan kan, öğretmenin ceketine sıçramıştı.

Öğretmen, yedi yaşındaki bir çocuğa yaptığı bu hareketten hemen sonra pişmanlık duymasına rağmen, bunun kendisi için iyi bir ders olacağını düşünüyordu. Öğrencisini bırakıp gitmeye hazırlanırken, çocuğun elini cebine attığını görüp telaşa düştü.

En yakın arkadaşını bile düşüren bir yaramaz, öğretmenine de bir çakıyla saldırabilirdi. Ona karşı korunmaya hazırlanırken, küçük çocuk teyzesinin bayramda hediye ettiği mendili çıkarttı ve düştüğü yerden kalkmaya çalışırken:

- Ceketiniz kanlandı öğretmenim!. dedi. Sileyim isterseniz...

YEŞİL ELBİSE
Yolda karşılaştığımızda ezan okunuyordu.
-Gel seni camiye götüreyim, dedim. Bugün Cuma biliyorsun.
-Sen de benim camiye gitmediğimi biliyorsun, dedi
-Biliyorum ama, sebebini gerçekten merak ediyorum.
-Ne bileyim olmuyor işte, dedi.Hem pantolonumun ütüsü bozulup, dizleri çıkar diye endişe ediyorum.
Gayri ihtiyari gülmeye başladım.
-Herhalde şaka yapıyorsun, dedim. Bunun için cami terk edilir mi?
-Ciddi söylüyorum, dedi. Giyimime ve özellikle yeşile düşkün olduğumu bilirsin.
Gerçekten öyleydi. Giydiği birbirinden güzel elbiseleri mutlaka yeşilin bir başka tonundan seçer ve her zaman ütülü tutardı.
-Peki, dedim.Hayatında hiç camiye gitmedin mi?
-Çocukken dedemle birkaç kere gitmiştim, dedi. Hem o yaşlarda dizlerim aşınacak diye herhalde endişe etmiyordum. Fakat artık camiye gidebileceğimi zannetmiyorum.
Söyledikleri beni son derece şaşırtmış ve bu konuyu açtığıma pişman etmişti. Daha sonra el sıkışıp ayrıldık.
Onunla konuşmamızdan 2 ay sonra, kendisinin camide olduğunu söylediler. Hemen gittim. Bahçedeki namaz saflarının en önünde duruyordu ve üzerinde yine yeşiller vardı.
Yavaşça yanına yaklaştım ve kısık bir sesle:
-Hani, dedim. Camiye gelmeyecektin?
Hiç sesini çıkarmadı. Çünkü musalla taşının üzerinde, yeşil örtülü bir tabut içinde yatıyordu.

HASRET
Ona, teravih namazına giderken rastladım. Sevinçten âdeta uçar gibiydi. Aceleyle koşuşturup dururken:
–Hayrola Ömer, dedim. Bu ne telaş böyle?
Nefes nefese:
–Babam geliyormuş, diye gülümsedi. Bayramı burada geçirecekmiş.
Duyduğuma göre anne ve babası, Ömer,henüz bebekken ayrılmıştı. Yavrucağızın yüzünü bile hatırlayamadığı babası kısa süre sonra Almanya'ya yerleşmiş, annesi ise çocuğuna bakmak için bir işe girmek zorunda kalmıştı. Şimdi beş–altı yaşlarında olan Ömer, yıllar boyu süren hasretini unutmuş görünürken:
–Babam geliyor, diye tekrarladı. Herkes onun dönmesini bekliyor. Şimdiden hazırlığa başlamışlar.
Tüy gibi vücudunu eğilip kucakladım. Kalbi, fırlayacakmış gibi çarpıyordu. Bir öpücükten sonra:
–Anlayamadım, dedim. Kimler bekliyormuş bakalım onu?
–Herkeees, diye cevap verdi. Sağa sola birçok yazı asmışlar. Bir tanesi de ileride duruyor.
Meraka kapılmıştım. Saatime bir göz atıp:
–Daha namaza çok var, dedim. Eğer uzak değilse, bana gösterir misin?
Böyle bir teklifi beklediği için hiç nazlanmadı. Küçücük avucunu avucuna saklayıp ilerlemeye, biraz sonra da onun zoruyla koşuşmaya başladık. İki sokak aşıp caddeye çıktığımızda, büyük bir gururla parmağını uzatarak:
–Bak işte! dedi. Hem de ne kadar kocaman yazmışlar.
Ömer'in gösterdiği yere baktığımda, o ana kadar yaşamadığım, belki de yaşadığım halde unuttuğum duygularla sarsıldım. Gözlerini ayırmadığı yazıda babasının adı geçen Ömer, karşımızdaki muhteşem caminin minareleri arasına gerilmiş olan mahyayı gösteriyordu.
Işıklı yazıları birlikte heceledik:
–"Hoşgeldin Ramazan" yazıyordu.

"Allah'ı bol bol zikret! Çünkü onu zikretmek, insanı umduğu şeye ulaştırır!"