"İlkbahar geldi, sen de havadaki şu tuhaf elektriği hissediyor musun? Ormanın başladığı yönde yaban nergisleri açmak üzere. Onları tanımayı, evde bulduğum, eskiden olsa asla fark etmeyeceğim ve göz atmayı düşünmeyeceğim eski botanik kitaplardan öğrendim."
....artık geçmişi düşünmek istemiyorum. Gitmek, benim için dünyanın en yüksek zirvesine tırmanmak gibiydi: Arkamda bıraktığım her şey küçülüp anlamsızlaşırken, gözlerimin önünde sonsuz vaatler sunan bir ufuk uzanıyor.
Hayatın siyahla beyazdan ibaret olmadığını kavradığın zaman, kimin hangi tarafta yer aldığını belirlemek hiç de sanıldığı kadar kolay değil.....Zira her suçun bir kefaleti vardır.
Hissettiklerim sadece hayal kırıklığından ibaret. Nasılsa bir gün kaybedeceğim duygusuyla, beni uğruna mücadele verdiğim her güzel şeyden vazgeçmeye iten derin bir hayal kırıklığı....