Bayram( onun əlini tutub). Bir dayan, söz deyirəm!
Pərzad. Nə deyirsən?
Bayram. A zalım, mənim ürəyim od tutub alışır, yanır, elə məni belə qoyub gedirsən?
Pərzad. Bəs necə eləyim?
Bayram. Barı ürəyimə bir az su səp get!
Pərzad. Odur, su qabağında çaydan axır, iç nə qədər istəyirsən.
Bayram. Mənim ürəyimin yanğısı su ilə sönən yanğıdır?
Pərzad. Bəs nə ilə sönər?
Bayram. Bir cüt öpüş ilə...
Pərzad (əlini dartır). Eh, bəsdir, sən allah hələ zarafat vaxtı deyil, qoy gedim, indi mənim dalımca gələn olar.
"Şərəfnisə, bu nə sözdür, deyirsən? Tamam Parisin qızları qurban olsun sənin bir tükünə! Mənim ki, sənin tək gözəl yarım var, behişt huriləri gözümə görükməz. Sənsiz mənim bir günüm olmasın!"
" Bəli, mənim hünərim filhəqiqə iksirdir. Amma necə ki, siz deyirsiniz, iksirə laməhalə başqa filizzat lazımdır ki, onun təsirini qəbul edə; habelə mənim hünərim üçün dəxi ərbabi-zövq və kamal və mərifət lazımdır ki, dediyim əşarın qədrini bilələr. Zəmani ki, mənim bəxtimdən həmşəhərlilərim də ki, sizsiniz, nə kamal var, nə ağıl var, nə beyin var; bu surətdə mənim hünərimdən nə fayda hasil olacaq, mənim şeirim nəyə məsrəfdir?"
"Ondan ötrü ki, öz sənətini tərk edib bilmədiyin işə ayaq qoydun; həkimlik sənin sənətin deyil idi. Sənin atan usta Rəhman dəllək, ülgüc-bülöv ilə məqul dövlət qazandı, sən puç etdin. Mərhum zəhmət çəkib sənə pakizə dəlləklik öyrətmişdi, sən ona razı olmayıb, Tiflis dəlləkləri kimi, istədin ki, həkimlikdə dəxi şöhrət edəsən. Odur, bir qəbiristanlıq adam qırdın, xalq işindən başa düşdü, tərkini qıldı. İndi nə dəlləksən, nə həkim... Neçə kərə mən sənə dedim ki, rus həkiminin yanına gedib barı qızdırma davasını ondan öyrən; qarpız suyu ilə qızdırmaya müalicə etməkdən əl çək, sözümə qulaq asmadın..."
Dinler , bir takım açıkgöz, ikbal peşinde koşan kişilerin kendi bencil amaçlarına ulaşmak için uydurdukları bir inanç dizgesinden başka bir şey değildir..