"Mesut insanlar da ağlar." Biz yalnız mutluluktan ağlayalım.
İnsanoğlu apartmanlar diker, her bir odasına yalnızlık eker. Aileler yıkılır. Her birey kendi yalnızlığına çekilir. Sohbet, muhabbet kaybolur. Sevinç ve neşe evi terk eder.
Kimsenin kimseyi dinleyecek vakti yoktur. Sokağın başında biri düşüp bayılsa kimse pencereden ne oluyor diye bakmaz.
İnsan yabancısı olduğu bu dünyada kendisini anlayan birini bulduğu zaman çiçek açar. Hayatı birdenbire değişir.
Bizi anlayan kişi bazen mahallenin belediye işçisi olur, bazen de kendimizden yaşça küçük bir çocuk, bazen bir kedi bile insanlardan daha iyi anlar bizi.
İnsanoğlu kendine çizdiği sınırlar ve kendi yarattığı sınıf ayrımları yüzünden yalnız kalmaya hep mahkûmdur. Siz o sınırları çizmeyin mesajı veriyor bize bu kitap.
Yanlış bir insan için doğru insanlara küsmeyin kapınızı kapamayın!
İçimi sıcacık eden nadir kitaplardan biriydi yine. Yeşilçam filmi tadında. Çok güzel mesajları vardı.
