Hastalığının tedavisi için 1932 yolunda Frankfurt’a giden Ahmet Hâşim gördüklerini, yaşadıklarını tatlı tatlı anlatıyor. Tren yolculuğunu hikâye ettikten sonra, ulaştığı şehrin ne kadar mamur olduğundan, havanın daima bulutlu olmasından, yaşlılara verilen değerden, dilencilerin Doğu dilencilerinden farklılığından, buradaki bilim insanlarının rüçhaniyetinden bahis açıyor. Bu kolay ve zevkle okunan kitabı bitirince ‘kalemi kuvvetli olan daha fazla sayıda edibimiz ülkemizin ve dünyanın çeşitli yerlerini gezse ve hatıralarını yazsa ne güzel olurdu!’ demekten kendimi alamadım.
