David Garfinkle Gönderileri
David Garfinkle kitaplarını, David Garfinkle sözleri ve alıntılarını, David Garfinkle yazarlarını, David Garfinkle yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Dünya'nın Güneş Sisteminin merkezi olmadığı keşfi, sonrasında gelen Güneş Sisteminin diğer pek çok güneş ve gezegen sistemlerinden sadece biri olduğu keşfi ve sonrasında Samanyolu'nun yine çok büyük kalabalık oluşturan galaksilerden sadece biri olduğunun anlaşılması bir parça sarsıntıya sebep olmuş olabilir. Ne var ki, bu iyi bir sarsıntıdır; her şeyin bizim çevremizde dönmediğini hatırlatır bize.
Dünün gizemi bugünün sıradan bir cismine dönüşmüştür, dolayısıyla bugünün gizeminin, yarının bahçe süslerinden birine dönüşeceğini ummak için sebebimiz var.
Yıldızlar, gece gökyüzündeki görünümlerine rağmen, uzay boyunca eşit bir şekilde dağılmamışlardır; aksine, galaksiler adı verilen devasa yıldız derlemeleri oluşturacak şekilde "kümelenmişlerdir".
Uzay gemisinin, uzay mekiği hızında yol alarak en yakınımızdaki yıldıza ulaşmak yaklaşık 170.000 yıl sürecektir. Bu durum yıldızlararası yolculuk için birkaç lojistik problem çıkarır. Bilimkurgu yazarlarının hileye başvurup yıldızdan yıldıza gitmek için fiziksel olarak imkansız araçlar yaratmalarının sebebi de budur.
Helyumdan daha ağır olan bütün elementler yıldızlarda ve demirden daha ağır olan bütün elementler süpernova patlamalarında üretilir. Bilhassa, vücudumuzdaki hidrojen atomu dışındaki her bir atom, bir yıldızın çekirdeğinde üretilmiştir.
Bir yıldız için elimizde üç olası son durum vardır: Beyaz cüce, nötron yıldızı veya karadelik. Bunlardan hangisinin gerçekleşeceği yıldızın başlangıçtaki kütlesine bağlıdır; en hafif yıldızlar beyaz cüce, ortalama kütleye sahip olanlar nötron yıldızı olurken, en ağır olanlar karadelik olurlar.
Güneş'e baktığımızda, Dünya gibi sabit bir boyuta sahipmiş gibi görünür. Ancak bu bir yanılsamadır. Güneş çoğunlukla plazma topudur (elektronlarını kaybetmiş atomlardan oluşan gaz). Plazmanın en yoğun olduğu yer merkezdir ve plazma merkezden uzaklaştığı ölçüde yoğunluğunu kaybeder.
İnsanlık tarihinin büyük bir kısmı boyunca göksel özelliklerin Dünya'dan çok farklı olduğunu varsaymak doğal olmuştur.
Teori, saptama için gerekli tasarıma öncülük eder; saptama algılamaya öncülük eder; algılama, saptamayla sistemleştirilir ki, bu da teoriyi ya destekler ya da reddeder.
Teorik evren, algılanan ve saptanan evreni birleştirerek uyumlu bir resim oluşturur. Teorilerin görünüşte karşıt olan iki işlevi vardır: Birincisi, nesnelerin nasıl çalıştığını ve olayların nasıl gerçekleştiğini kapsamlı bir şekilde açıklamaktır; ikincisi ise, bilimsel keşfin başlangıç noktasını oluşturmak, yeni fikirler ve bilgiler yaratmaktır.
Her birimizin kendimize ait algılanan evreni vardır. Algılarımızla, algılarımızın keskinliği ve hayat şartlarımızla şekillenen bir evrendir bu. Örneğin, miyop birinin algısı hipermetrobunkinden farklı olacaktır. Buna rağmen, algılanan iki evren arasındaki en hayati fark algılayanların farklı konumlarıdır.
Algılanan evren dahilinde, iki türde cisim fark edebiliriz: Görülebilen, duyulabilen, -ender olarak - kokusu alınabilen uzak cisimler ve varlıklarını bize dokunarak hissettirebilen yakın cisimler. Bir cismin hangi kategoriye gireceği, bizim nerede olduğumuza ve cismin nerede olduğuna bağlıdır. Uzaktan gördüğümüz bir dağ ilk türdendir, oysaki ayaklarımızın altındaki dağ ikinci türdür. Keza televizyonda izlenen bir kasırgayla, dünyanızı kasıp kavuran kasırga arasında benzer hiçbir şey yoktur.
Sadece olgulardan oluşan bir dünyada yaşamak için ne kadar çaba sarf edersek edelim, bu imkansız bir amaçtır. Üç katmanlı bir evrende yaşıyoruz. Algılanan, saptanan ve teorik evrenler duyularımızla algıladığımız bir temel üzerinde kurulmuşlardır. Bilimin her parçası, gözlemden saptamaya ve oradan da teoriye giderek bu evrenler arasında üç adım atar. Dışa doğru atılan her adım fiziksel dünyayı anlamaya götüren yolun en temel parçasıdır; geriye doğru atılan adımlar kendimize ilişkin anladıklarımızı oluşturur.
