Yusuf
@yusufciya
Hepimiz çukurdayız ama bazılarımız yıldızlara bakıyor.
524 okur puanı
Kasım 2020 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Kimsenin yağmuru seyretmediği bir dünyada yıldızları sevmenin yalnızlığı ile her gün biraz daha geri çekildim.
Bir kitap okudu
779 syf.
8/10 puan verdi
Çoğu zaman gerçek olağandışı gibi görülür.
Okur Takip Önerileri
Hatıralar, tanıkları kim olursa olsun her zaman ilginç ve değerlidir zaten.
Anlayabilmesi için önce kalbi olması gerekir insanın!
Tanrı bilir benim yerime içimde neyin yaşadığını...
Tanrı birini cezalandırmak istediğinde önce aklını karıştırırmış derler...
Bilirsiniz, bazı durumlarda en iyisi hiç konuşmamaktır.
Bir insanın kafasında doğan dâhice veya yeni her düşüncede, hatta ciddi her düşüncede, onu anlatmak için ciltlerce kitap yazsa, otuz beş yıl sözlü olarak anlatmaya çalışsa yine de kafasından bir türlü dışarı çıkmayan, ömür boyu içinde kalacak, başkalarına anlatamayacağı bir şeyler her zaman vardır.
Bir kişiyle olsun, her şeyimi kendimle konuşuyor gibi konuşmak istiyorum.
Bir yerlere gitmek istiyordu... Ama nereye gitmek istediğini bilmiyordu.
Doğmamak elimde olsaydı, bu komik koşullar altında var olmayı belki de seçmezdim.
Ah inanın, Kolomb Amerika'yı keşfettiği anda değil, onu keşfederken mutluydu... Onun keşif süreci, sürekli ve bitmek tükenmek bilmeden yaşamı keşfetme çabası, yoksa keşfetmiş olmak değil...
Kaldırımlarda sağımdan solumdan geçip duran, telaşla koşturan, her zaman aceleci, asık suratlı, endişeli insanlara katlanamıyordum. Neden hep üzgün, hep endişeli, telaşlıydılar? Her zamanki hüzünlü öfkeleri (çünkü öfkelidirler, öfkelidirler, öfkelidirler) nedendir? Mutsuzluklarının suçu kimindir?
Güçlü sevinç dakikalarında hep bir hüzün çökerdi içine, bunun neden böyle olduğunu kendi de bilmezdi.
İnsan bazen yanında bir arkadaş olsun ister...