seslerimizi hatırlıyorduk. birbirimize seslerimizi hatırlatıyorduk. suskunluğu bir süre erteliyorduk. ya da suskunluğun bir konuşma biçimi olduğu zamanlara dönüyorduk..
hayata hep hüzün makamından bakmak, içindeki kasvetli havayı dağıtamamak, bir sağanağın altında her gün ıslanmak kalıyor geriye. geriye bir eriyiş, bir hasret, bir eksiklik, bir yumru kalıyor..