Önümüzde yol aldığımız gelecek mi, yoksa arkamızda bıraktığımız geçmiş mi daha fazlaydı bilmiyorum. Önümde beni bekleyenleri düşünmüyorum. Geride bıraktıklarımı şimdiden özlemeye başlamıştım.
Bazen kandırmak için değil ama güçlü olduğumuzu yansıtmak için her şeye rağmen gülümsüyor muyuz? Bazen her şeye rağmen bizim için kimse kaygılanmasın diye gülümsüyor muyuz?
Şarkı söylüyorum , ellerim pencerenin soğukluğunda dışarıya bakıyorum , ama seyrettiğim şey kendi içimdeki bir geçmiş . Mutlu olduğumuz için mi şarkı söylemek istiyorduk yoksa mutlu olmak için mi ? Bilmiyorum
Büyük bir sessizlik dal kımıldatıyor , dudaklarımı aralıyor . Sanki sessizliğe öyküneceğim . Nefesimi farkına varmadan ölünceye dek tutabilirim . Nefesimi ölünceye dek tutuyorum . Ve şimdi sessizliğe öykünüyorum .
-sessizlik
-büyük bir sessizlik .
İnsanın kendi sesi kendisine yabancı geliyordu, kokusunu ise alamıyordu. Çoğu zaman içinde olanları, aklından geçebilecekleri de bilmiyordum. En çok yabancı olduğum yoksa yine kendim miydim?